Η Πατρίδα που πληγώσαμε
Με τις ευχές ακόμα στα χείλη μας, ο πρώτος μήνας και τούτου του χρόνου μετρά κιόλας τα πρώτα του τριάντα ένα βήματα.
-Πρώτα ας είμαστε καλά και μετά ας τακτοποιήσουμε όσα μας βασανίζουν, λέμε μεταξύ μας στις παρέες, εδώ και κάποια χρόνια.
-Ας είναι λιγότερο απαιτητικός και πιο καλόβολος τούτος ο χρόνος και η ζωή μας λιγότερο δύσκολη, άχαρη και μονότονη!
Παραπονιόμαστε σήμερα φίλοι μου σε κάθε ευκαιρία, για την κακοδαιμονία μας και την καταπίεση που ασκούν πάνω μας, οι δανειστές Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας.
Παρ’ ότι η μεταπολεμική Ελλάδα στις δεκαετίες του '50 και του '60 έζησε ζωή στερημένη και φτωχή, εν τούτοις, κάθε φορά που το φέρνει η κουβέντα, αναζητούμε εκείνα τα χρόνια για την ομορφιά, την αθωότητα, την σύμπνοια και την αλληλοβοήθεια που αναπτύσσαμε μεταξύ μας.
Ζούσαμε με λίγα και απλά και όμως νοιώθαμε ότι δεν μας έλλειπε τίποτα!
Υπερεκτιμήσαμε όμως τις δυνάμεις μας, υπερβάλαμε στις προσδοκίες μας, αναζητήσαμε διεξόδους που δεν είμαστε έτοιμοι να δοκιμάσουμε, ξεγελάσαμε τον χρόνο κι εκείνος κινήθηκε εναντίον μας!
Πορευτήκαμε σαν νεόπλουτοι χωρικοί, σε μια πόλη που δεν μας χωρούσε, εγκαταλείποντας σπίτια, χωράφια, περιουσίες μα και τους ίδιους τους γονείς μας, που δεν είχαν ούτε το κουράγιο ούτε την θέληση να μας ακολουθήσουν στο κλεινό άστυ, το οποίο όλο και περισσότερο ασφυκτιούσε, από τις νέες πολυώροφες πολυκατοικίες, που υψώθηκαν για να στεγάσουν την μανιώδη φυγή μας!
Έκτοτε κυβερνήσεις ανέβαιναν και κατέβαιναν, από τις άστοχες και ατυχείς προτιμήσεις μας κι εμείς σπαταλούσαμε, όσα με συνδικαλιστικό κόπο και μόχθο, είχαμε έως τότε κερδίσει στους αγώνες μας ...
Ζώντας λοιπόν σε μια κοινωνία πλεονεξίας και ευμάρειας, χορεύαμε σε όποιον σκοπό μας έπαιζαν αδιαμαρτύρητα, επιδεικνύοντας τα μεγάλου κυβισμού νεοαποκτηθέντα αυτοκίνητά μας με τις αγροτικές πινακίδες τους και όχι μόνο!
Ποιος θέλησε λοιπόν να μας καταστρέψει το όνειρο, ποιος ήταν ο τιμωρός μας, ποιόν είχαμε ενοχλήσει, σε ποιόν δεν άρεσε το παραμύθι που ζούσαμε; Ήταν τάχα εχθροί όσοι ζήλεψαν το καθάριο τ’ ουρανού μας, την φωτεινότητα του ήλιου μας, την γαλάζια απεραντοσύνη της θάλασσας, τα νησιά μας; Είναι κανείς έτοιμος να απαντήσει σ’ αυτό;
Αυτή η ίδια η Ελλάδα που πλήγωνε τον Σεφέρη, που υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον Καρυωτάκη και τον Σικελιανό και η χαρά που βρίσκεται σε κάθε σπιθαμή της γης της, για τον Εμπειρίκο, μα και η αιωνιότητα και το φως για τον Ελύτη, πώς κατάφερε στο τέλος να έχει εχθρούς τα ίδια της τα παιδιά που βγήκαν απ’ τα σπλάχνα της;
Δυο βραβεία Νόμπελ σε μια Ελλάδα που συμπάθησαν οι ξένοι, γιατί τους πρόσφερε ήλιο, θάλασσα, ξεγνοιασιά, φιλοξενία και ήρεμη ποιοτική ζωή, εκείνα τα δύσκολα για μας τους Έλληνες χρόνια ...
Μια Ελλάδα που τινάζοντας από πάνω της τη σκόνη του χρόνου, αναγνωρίζουμε την έκφραση της κάθε εποχής, της κάθε γενιάς και της κάθε τάξης που πέρασε, αφήνοντάς την να θαμπώνει την επιφάνειά της, μα όχι την ψυχή και την καρδιά της!
Πολλοί εκείνοι που την αγάπησαν, περισσότεροι αυτοί που την ύμνησαν, που έγραψαν γι’ αυτήν στίχους και νότες, που έγιναν κάποια στιγμή θύτες και θύματα για χάρη της. Που ξενιτεύτηκαν η παρέμειναν και υπόμειναν την σκληρή τους καθημερινότητα.
Κι άλλοι που άντεξαν στα δύσκολα, διασκεδάζοντας, δακρύζοντας, θρηνώντας, λαχταρώντας την ξεγνοιασιά μιας εκδρομής, την συντροφική καζούρα της παρέας, τον έρωτα, και τα αισθήματα σε στενά δρομάκια και γειτονιές.
Ποιος στοίβαξε αλήθεια άτσαλα τις αξίες μας στο χρονοντούλαπο της λήθης, πως λησμονήθηκαν οι πόλεμοι και οι θυσίες των πατεράδων και των παππούδων μας, πως στηρίξαμε όλη μας την πορεία στην επίδειξη των έργων των αρχαίων προγόνων μας; Τι θα μπορούσαμε να είχαμε δημιουργήσει και να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτό;
Και μόνο με την σοφία τους, την άρτια δημοκρατική τους σκέψη, τις έντιμες πράξεις τους, την ευστροφία τους και τα συγγράμματα που μας κληροδότησαν, έπρεπε σήμερα να είμαστε ο πιο χαρισματικός λαός στον κόσμο ...
Άντ’ αυτού σήμερα μας γνωρίζουν σαν την χώρα με το φαύλο σύστημα, με αναξιόπιστους θεσμούς και απάτριδες πολιτικούς, χωρίς υπευθυνότητα και αξιοπιστία. Μια χώρα σχεδόν ανάπηρη, που προσπαθεί να επιβιώσει ξοδεύοντας τόση ενέργεια που δεν μπορεί να προγραμματίσει και να πράξει κάτι άλλο για την πρόοδό της, που πολλές φορές δεν σέβεται ούτε την ίδια την γλώσσα της.
Και όμως όπως είπε και ο Σεφέρης παραλαμβάνοντας το βραβείο του.
«Αυτή η γλώσσα δεν έπαψε ποτέ να μιλιέται»..........
Και όλοι εμείς που την προσβάλλαμε, θα πρέπει να σκεφθούμε πιο υπεύθυνα πλέον για το μέλλον της, γιατί...... «Αυτή η πατρίδα δεν πρέπει ποτέ να πάψει να υπάρχει κι ας νικήθηκε από τον ίδιο της τον εαυτό»!
14 Ιανουαρίου 2018
Φετοκάκη Μαρία
