Εκείνο το παλιό σπίτι των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, δεν υπάρχει πιά! Επιστρέφω όμως σ’ αυτό, κάποιες τέτοιες γιορτινές μέρες, μέσα απ’ τα όνειρά μου!
Σίγουρα δεν μπορείς ποτέ να ξεχάσεις το παιδί που ήσουν κάποτε, τότε που τα καλοκαίρια ζούσες στο νησί ή στο χωριό, σε πολυαγαπημένες αγκαλιές παππούδων και γιαγιάδων.
Εκεί που τα γεφύρια γίνονται το επίκεντρο κάθε περιοχής, εκεί που γεφυρώνουν ποτάμια και γίνονται σύνδεσμοι, συνάντησης, μεταφοράς και επικοινωνίας των ανθρώπων της υπαίθρου και των μικρών κρυμμένων χωριών, μέσα στα κατάφυτα δάση από πλατάνια, οξιές και βελανιδιές...
Ξεκινάμε την θερινή περίοδο με ελπίδα και με αρκετά υψηλά τον πήχη! Πιστεύω ότι η χώρα μας κέρδισε την εμπιστοσύνη των πολλών, κατάφερε και στάθηκε όρθια και προσπαθεί να ζωντανέψει ξανά το παλιό καλό τουριστικό της μοντέλο, όπου και όσο, βέβαια είναι αυτό εφικτό...
Η μητέρα μου είναι γλυκιά, τρυφερή, δοτική και πολύ ικανή. Είναι όμορφη, μαχητική, προικισμένη με ατσάλινα νεύρα και σιδερένια σπονδυλική στήλη, για ν’ αντέχει με άπειρη υπομονή, όλα τα βάρη που της φορτώνουμε καθημερινά!
Να είσαι σεμνή, μετρημένη, η φούστα σου να μην είναι πολύ κοντή, το παντελόνι σου να μην είναι στενό και προκλητικό και το ντεκολτέ σου δεν νομίζεις ότι είναι λίγο αβυσσαλέο; Και το πουκάμισό σου μήπως να ήταν περισσότερο κουμπωμένο!
Παραμύθι που έλεγε ο Βσιλειωνοικούσης Δημήτρης Καρασούλης, καταγραμμένο από τον γιο του Παναγιώτη Καρασούλη και την εγγονή του Σοφία Καρασούλη-Milobar.
Σκέφτηκα αυτά τα Χριστούγεννα, να στολίσω τα τρομαγμένα δάση της Β. Εύβοιας και τον θλιμμένο Κιθαιρώνα, με πολύχρωμες πλουμιστές γιρλάντες, μπάλες και εκατομμύρια φωτάκια...
Εκεί που ο κάθε περιηγητής, ταξιδευτής ή τουρίστας, βλέπει ερείπια χορταριασμένα, ο εμπνευστής και όλοι οι άνθρωποι του Διαζώματος, που τον πλαισιώνουν και πίστεψαν στο όραμά του, βλέπουν νέα ζωή στα Αρχαία θέατρα...
Περνούν οι μέρες του Ιουνίου σαν νεράκι, έχει προηγηθεί ήδη ένας παράξενος και δύσκολος χειμώνας, κλειστοφοβικός και γκρινιάρης, που όμως καταφέραμε να τον γνωρίσουμε, να τον ζήσουμε και ευτυχώς να τον αντέξουμε!
Το μπλε που μας τυλίγει, το μπλε που σεργιανά γύρω μας, το μπλε φως, το μπλε τ’ ουρανού, το μπλε της ήρεμης θάλασσας και το πιο βαθύ, της ανήσυχης, της ανταριασμένης...
Είναι μέρες τώρα, που το λιβάδι γέμισε παπαρούνες. Ξεφύτρωσαν τολμηρές, ντυμένες στα κόκκινα, ανάμεσα στις ψηλές καταπράσινες δεσποινίδες Μαργαρίτες, με την χρυσοκίτρινη καρδιά τους να γέρνει κατά κει που πάει κι ο θερμός θαυμαστής τους, ο ήλιος!...
Ο θορυβώδης ήχος της πόλης, πλανιέται πάνω και ανάμεσα από θαυμαστά μνημεία και αγάλματα, μνήμες και ήχοι, ο αέρας που κατεβαίνει βιαστικός από τον Υμηττό και σμίγει μ’ αυτόν της πόλης...
Αυτή την περίοδο, που όλοι πασχίζουμε να συλλάβουμε την κλίμακα των απρόσμενων αλλαγών, λόγω της πανδημίας, που ανυποχώρητη και επίμονη καλείται, δυστυχώς για μας, να σβήσει το πρώτο κεράκι της ζωής της...
Όσο κι αν η πανδημία άλλαξε τις καθημερινές συμπεριφορές μας, είναι κάποια πράγματα που ευτυχώς, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν, να επηρεαστούν, ν’ αλλάξουν...
Ο γελαστός καλοσυνάτος γέροντας Σάντα Κλάους, μόλις επέστρεψε εξουθενωμένος στο σπίτι του και καθισμένος στην ζεστή γωνιά του, δίπλα στο φορτωμένο ξύλα τζάκι του, αναλογίζεται...
Άρχισε ήδη η φθινοπωρινή μοναξιά της παραλίας. Εκεί που ο ήλιος έκαιγε τα κορμιά μας, εκεί που τα παιδιά τιτίβιζαν κτίζοντας κάστρα, πύργους και πολεμίστρες με την βρεγμένη άμμο...
Καθισμένη στο σαλόνι, με το φωτισμένο Χριστουγεννιάτικο δένδρο να καμαρώνει ακόμα στην γωνιά του και τα πιτσιρίκια να παίζουν με το καινούργιο τους τρενάκι ...
Μπορεί ο χρόνος ν' άρχισε ήδη να μετράει αντίστροφα, ο χτύπος όμως του ρολογιού μ’ εκείνο το γνωστό τικ-τακ του, που μοιάζει με τον χτύπο της καρδιάς μας ...
Όλα τα μυστικά του αρχαίου καλλωπισμού, η χρήση αιθέριων ελαίων, η αισθητική, οι φυσικές μέθοδοι του ντεκαπάζ, τα αρώματα και οι αμέτρητες όψεις κάθε ωραίου ...
Με το καλοκαίρι προ των πυλών ας κάνουμε μια αναφορά σε ότι έχουμε να επιδείξουμε, σε κάποιον ξένο επισκέπτη μας που έρχεται για πρώτη φορά στην πατρίδα μας. ...
Μπαίνουμε πια στον τελευταίο μήνα και αυτού του χρόνου, που σε λίγο μας αφήνει, παραχωρώντας την θέση του σ’ έναν άλλο, που κανείς μας δεν ξέρει τι θα φέρει μαζί του....
Κι εκεί που όλοι περιμέναμε ανυπόμονοι να δούμε την σελήνη να εμφανίζεται λαμπρή, στα αέρινα πέπλα της, αγέρωχη τυλιγμένη στο μυστήριο της, μ’ ένα εκτυφλωτικό παρουσιαστικό στο σκοτεινό στερέωμα, νοιώσαμε ένα ξάφνιασμα.....
Είδα το νερό του ποταμού να χρωματίζει την κοίτη του και τις στάλες της βροχής να πέφτουν
σαν λάσπη στα τζάμια, είδα τα ψάρια νεκρά να επιπλέουν στην θάλασσα, μα και πουλάκια ψόφια,
στις καλλιέργειες, χτυπημένα από τα φυτοφάρμακα.
Υπάρχει αλήθεια πολιτισμός σήμερα, υπάρχουν φωτεινά σημεία που μας κάνουν
να στρέψουμε το βλέμμα μας πάνω τους και να αισθανθούμε περήφανοι που είμαστε Έλληνες;
Είναι στ’ αλήθεια η εξομολόγηση μιας μάνας, γλυκιά, αγνή, πασπαλισμένη με
γύρη κι αρώματα, με ευωδιές κι ανάσες, τούτου του πραγματικά ολάνθιστου μήνα
του χρόνου; Μια μέρα του Μαγιού, μια μέρα της Άνοιξης.
Γυναίκα κάθε ηλικίας, μια οπτασία, μια αέναη παρουσία, μια ιέρεια, μια θεά, μια τροφός, μια μάνα, μια οσία, μια αυτοκράτειρα, μια αγωνίστρια, μια επαναστάτρια ...
