Το Αποτύπωμά σου στους Αιώνες
8 Μάρτη. Για πολλοστή φορά η πέννα μου με ωθεί και με παρασύρει να αναφερθώ και πάλι σε σένα....Το χαρτί ολόλευκο, αγνό εμπρός μου, με παρακινεί να το γεμίσω, να λερώσω την παρθένα όψη του. Νομίζω πως δεν το νοιάζει τι χρώμα θα έχει το μελάνι μου, αρκεί να του δώσει πνοή, να ζωηρέψει την λευκή ψυχρότητά του, ν’ αναστηθούν οι λέξεις στον σιωπηλό λόγο του, με εύρος και νόημα, για να μπορεί να καμαρώνει στο τέλος για το αποτέλεσμα!
Το μόνο που πραγματικά εύχεται, είναι να πέσει σε χέρια αγαπημένων αναγνωστών, για να το κρατήσουν σε απόσταση αναπνοής από την καρδιά, το βλέμμα, τη σκέψη, το συναίσθημα τους! Για να το κατανοήσουν, χωρίς διπλές ερμηνείες, έτσι όπως απλά τους δίνεται και όχι με ποταπά νοήματα!
Κι εγώ πίσω από τις λέξεις, ταπεινή αφηγήτρια, θα τους αποκαλύψω αυτά που έζησα, διάβασα κι έμαθα, μέσα από την γνώση, την διδασκαλία και την πείρα που απέκτησα στο διάβα των χρόνων......
Βιβλία και τόμοι, αφηγήματα, μυθιστορήματα, νουβέλες, επικά ποιήματα, μα και μικρά τετράστιχα, ομοιοκατάληκτα, ακόμα και ο ίδιος ο Εθνικός μας Ύμνος μια γυναικεία υπόσταση υμνεί την Ελευθερία......
Γυναίκα κάθε ηλικίας, μια οπτασία, μια αέναη παρουσία, μια ιέρεια, μια θεά, μια τροφός, μια μάνα, μια οσία, μια αυτοκράτειρα, μια αγωνίστρια, μια επαναστάτρια, μια ιερόδουλη μάνα, μια Κλεοπάτρα, μια Μεγάλη Θεοδώρα, μια Κασσιανή, μια Μαρία Μαγδαληνή, μια Παναγιά.........!
Όποιο κι αν είναι τ’ όνομά σου, όπως κι αν σ’ έχουν χαρακτηρίσει, ότι κι αν σου έχουν καταμαρτυρήσει, δεν παύεις να είσαι μια οντότητα που για χάρη της υψώθηκαν και γκρεμίστηκαν τείχη, στήθηκαν αυτοκρατορίες, έγιναν πόλεμοι, ενώ εσύ ξετύλιγες επιτυχώς, τα κουβάρια των λαβυρίνθων του μυαλού σου. Διεκδίκησες, απαίτησες, φυλακίστηκες, γονάτισες, έκλαψες, λύγισες μέχρι θανάτου, θυσιάστηκες.......
Σε λάτρεψαν, σε τραγούδησαν, σε ανέδειξαν, σε ζητωκραύγασαν, σε χλεύασαν, σε λιθοβόλησαν, σε εξύβρισαν, σε ποδοπάτησαν, για διαφορετικούς λόγους, σε διαφορετικές περιστάσεις και εποχές!
Σου έταζαν αγάπη και σε πότιζαν χολή, σου έταξαν μεγαλεία και σε κοίμιζαν στις στάχτες, σου έχτιζαν παλάτια και σε κλείδωναν σε υπόγεια και χαμόσπιτα..........
Σου χάρισαν παιδιά που πονώντας και κλαίγοντας είχες φέρει στο κόσμο και σου τα στέρησαν αργότερα, αποκαλώντας σε ανίκανη και ακατάλληλη για μάνα!
Πως τύχαινε πάντα η πρώτη κακή κατηγόρια να πέφτει πάνω σου;
Ίσως γιατί η ομορφιά σου θεωρείται ακόμα και στις μέρες μας πρόκληση...ίσως γιατί και «εσύ τα ήθελες» τι αισχρή δικαιολογία τι άδικη. Σε ζηλεύουν αλήθεια;
Ίσως γιατί τα καράτια του μυαλού σου, ξεπερνούν τα 24 του χρυσού!
Ασθενές το φύλλο σου, έτσι το όρισαν και το ονόμασαν κάποτε κι από τότε δεν θέλησαν να το παραδεχθούν ότι δεν είναι έτσι και να το αλλάξουν, τι ειρωνεία.....έμειναν και τα κόσμια επίθετά σου, όπως εύκολη, πονηρή, επιρρεπής, επικίνδυνη, ιερόδουλη, εκδιδόμενη και τόσα άλλα που εύκολα σου καταμαρτυρούν.
Ποδοπατήθηκες στο σώμα και στην ψυχή, σε χρόνια πολέμων, φωτιάς και αιχμαλωσίας. Προσφυγοπούλα πονεμένη και ντροπιασμένη, αλλά και ίαινα φοβερή απέναντι στους μαστροπούς του κορμιού σου.
Του ίδιου αυτού κορμιού που φέρνει στον κόσμο την ίδια την ζωή.
Η ιερή αυτή τελετουργία που συντελείται μόνο από το δικό σου σώμα, με μόνο μια απλή στιγμιαία παρέμβαση .......
Μάννα - γυναίκα γλυκιά, υπομονετική, δοτική, ακούραστη, πνιγμένη σε ποταμούς χαράς μα και δακρύων. Πολλοί οι ρόλοι σου, αμέτρητοι θα έλεγα, από την ώρα που γεννιέσαι ως την ώρα που πεθαίνεις, άλλοτε πρωταγωνίστρια και άλλοτε κομπάρσος άλλοτε δυνατή κι άλλοτε αδύναμη.
Θεά της γονιμότητας, θεά της σοφίας, Αφροδίτη του έρωτα, Ιφιγένεια της θυσίας, Εκάβη του σπαραγμού, Αριάδνη της ευστροφίας, Πηνελόπη της υπομονής και της αξιοπρέπειας, Δήμητρα της σποράς και της καρποφορίας, Περσεφόνη της ζωής και του Άδη, Ελένη της φωνής της καρδιάς σου, Κασσιανή της αμαρτίας και της μετάνοιας, Μαρία Μαγδαληνή της εγκαρτέρησης, Μεγάλη Θεοδώρα της Βασιλεύουσας, Κλεοπάτρα της αυτοκρατορίας, Παναγία η Παντάνασσα!
Ηρωίδα του 1821, προσφυγοπούλα κυνηγημένη το 22΄ γυναίκα της Πίνδου το 40΄, αντάρτισσα του εμφυλίου, γυναίκα και μάνα της Κύπρου το 74΄, γιατί πάντα οι άλλοι ν’ αποφασίζουν για την τύχη των δικών σου παιδιών;
Αυτά που εσύ γέννησες κι ανάστησες, που τα έκανες άνδρες και γυναίκες, εκείνοι τα χρησιμοποιούν σήμερα και πάντα, σύμφωνα με τις δικές τους απαράδεκτες ανάγκες.
Τη ζωή που έφερες στον κόσμο, δεν την θεωρούν παρά μια μονάδα στον ωκεανό των συμφερόντων τους! Οι εκρήξεις και οι επαναστάσεις του δίκιου σου, πνίγηκαν στο αίμα, απ’ όλους αυτούς που νομίζουν ότι χειρίζονται την τύχη αυτού του κόσμου!
Ο πόλεμος της Συρίας εκτός από τα χιλιάδες καραβάνια και σάπιες βάρκες προσφύγων, έφερε στο φως και πολλές και μεγάλες αλήθειες. Οι ισχυροί της γης που κήρυξαν τον πόλεμο για τα δικά τους ποταπά συμφέροντα, το μόνο που ζητούν είναι να βρεθούν κράτη και πολίτες θύματα, που θ’ ανοίξουν την αγκαλιά τους στους ανήμπορους και ξεσπιτωμένους πρόσφυγες. Αν οι αποφάσεις παίρνονταν από γυναίκες, σίγουρα οι πόλεμοι σήμερα, θα είχαν περιοριστεί στο ελάχιστο!
Τόσος εξευτελισμός, τόσος πόνος, τέτοια κατάντια, των φτωχών λαών, για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Η μάνα και στον καταυλισμό μάνα θα είναι, πιο ταλαιπωρημένη, πιο θλιμμένη, με το κορμί της εξουθενωμένο, με την καρδιά της άδεια, με την ματιά καρφωμένη στο κενό.
Για πόσους λαούς και για πόσα χρόνια, δεν το αξίζει κανείς!
Κι όταν πια η ζωή σε φέρει πιο κοντά στον τελευταίο περίπατο της ζωής σου, έχοντας κοντά σου τα παιδιά σου, άνδρες και γυναίκες πια, τότε νοιώθεις μεν την απώλεια της δύναμής σου, αλλά και την πληρότητα, την αφοσίωση, την συναισθηματική επένδυση, την ψυχική παρουσία και αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή μας παιδεύει, τα γηρατειά όμως είναι απελευθερωμένα και ανάλαφρα, γεμάτα με αναμνήσεις.........
10 Φεβρουαρίου 2017
Φετοκάκη Μαρία
