Προσωπικές επιθυμίες και υποσχέσεις για το 2019
Μπορεί ο χρόνος ν’ άρχισε ήδη να μετράει αντίστροφα, ο χτύπος όμως του ρολογιού μ’ εκείνο το γνωστό τικ-τακ του, που μοιάζει με τον χτύπο της καρδιάς μας και μας κρατά ζωντανούς, θα μας οδηγήσει ταυτόχρονα με την λήξη του και στην αφετηρία μιας νέας χρονιάς!
Προσπαθώ να θυμηθώ κάτι από την χρονιά που φεύγει, όσα βέβαια μπορώ.......
Πρόσωπα και γεγονότα, ένα πλεγμένο κουβάρι, ανάμεσα σε αναμνήσεις και συναισθήματα, κέρδη και απώλειες, στοιχήματα ζωής που κερδίσαμε ή χάσαμε!
Προσπαθώντας να τελειοποιήσω το κολάζ των αναμνήσεών μου, βρίσκω ακόμα διεξόδους, αλλά όχι και τις πιο χρήσιμες λύσεις!
Στήνω το κάδρο στον λευκό τοίχο και μέσα στο πλαίσιό του αρχίζω να τοποθετώ. Σε πρώτη θέση βάζω την οικογένειά μου, τα παιδιά και τα εγγόνια μου την χαρά της ζωής μου, πιο κάτω παίρνουν θέση συγγενείς και οι φίλοι.
Παιδικοί φίλοι, φίλοι καρδιάς, φίλοι πιο πρόσφατοι, το δικό μας δίχτυ ασφαλείας μας όπως τους ονομάζω. Πολύτιμοι σήμερα όσο ποτέ, υποστηρικτές μας, είναι αυτοί που μας προστατεύουν από την αποξένωση, την μοναξιά και την ανυπαρξία μας. Αυτοί που ακόμα τους εμπιστευόμαστε, τις άσχημες πλευρές μας, τις αποτυχίες, τις αδυναμίες, μα και την ανημποριά μας των τελευταίων χρόνων!
Όσο πιο νωρίς συνειδητοποιήσουμε την προσφορά τους, τόσο πιο εύκολα καταλαβαίνουμε ότι όσο είμαστε πολλοί μαζί κι ενωμένοι, τόσο περισσότερο θα μένουμε όρθιοι, ικανοί να παλέψουμε για τα ιδανικά μας.
Γι’ αυτό κι εγώ συνεχίζω να τοποθετώ τα πολύχρωμα χαρτάκια κολλητά το ένα, δίπλα στο άλλο, για να ‘χουν δύναμη. Την δύναμη της εικόνας που θέλει να δείξει, να παρουσιάσει, να φανερώσει και να δηλώσει την συνοχή.
Δεν θέλω να έχει κενά τούτο το κολάζ, ούτε ρήγματα, να είναι γεμάτο με κάθε τι αγαπημένο, από πάνω έως κάτω!
Γράφοντας στο τέλος το όνομά μου και την ημερομηνία, συνειδητοποιώ ότι οι μέρες που απομένουν ως το τέλος και τούτου του χρόνου είναι πιο λίγες απ’ ότι φανταζόμουν. Πέρασε μια ακόμα χρονιά, με πολλές απώλειες, με πολλές δυσκολίες, με επώδυνες καταστάσεις, με φυσικές καταστροφές. που διαφοροποιούσαν καθημερινά τον μικρόκοσμό μας και μας γέμιζαν λύπη.
Κάνοντας τον μικρό απολογισμό μου, διαπιστώνω ότι κι αυτή τη χρονιά έκανα όπως πάντα, πολύ λιγότερα απ’ ότι είχα προγραμματίσει να κάνω!
Ο χρόνος τρέχει κι εγώ τον ακολουθώ περπατώντας, ο χρόνος φεύγει κι εγώ δεν γνωρίζω πόσο ακόμα θα τρέχω πίσω του..........κι αν συνεχίσω και στον επόμενο!.
Σκέφθηκα λοιπόν αυτόν τον χρόνο που θα ‘ρθει ν΄ αλλάξω κάποιες ξεχασμένες συνήθειες μου, να βελτιώσω τους τρόπους μου, να διδαχθώ από τα λάθη μου, να ξεμπερδέψω λίγο τα θέλω μου! Τον θέλω δύσκολο τον χρόνο, για να με κάνει να προσπαθήσω περισσότερο, ν’ αγωνιστώ για δίκαια και σωστά πράγματα, να με σηκώσει από τον καναπέ, να τρέξω, να ψάξω, να ανακαλύψω και να με ανακαλύψουν.....
Θα ήθελα να βοηθήσω και να προσφέρω το ελάχιστο, σε όσους αξιοπρεπώς δεν το ζητούν. Θέλω οι φίλοι μου να μου αποκαλύψουν όλα τα λάθη και τα στραβά μου, ίσως και καταφέρω κάτι να διορθώσω..........
-Θέλω να τους συναντώ, να τους αγγίζω το χέρι, να τους σφίγγω στην αγκαλιά μου και όχι βλέποντάς τους μέσα από μια απρόσωπη χλωμή οθόνη, κάποιου κινητού τηλεφώνου ή υπολογιστή...
-Θέλω να θυμηθώ όσους ξέχασα ή προσπέρασα, μέσα στην ταχύτητα της καθημερινότητάς μου, να τους ζητήσω συγνώμη και να τους συντρέξω και πάλι.....
-Θέλω να γίνω πιο αυτάρκης, να χαίρομαι με τα λιγότερα, όσο ταπεινά κι αν είναι και να μάθω ότι πραγματικά μου υπέρ αρκούν!
-Θέλω να ξαναπαίξω κρυφτό και κυνηγητό, όπως παιδί κι ας μην καταφέρω να βγάλω πια τις ανηφοριές.
-Θέλω να ξαναδιαβάσω τους μεγάλους ήρωες της παιδικής μου ηλικίας, να ξαναγίνω μικρό παιδί κι ας μεγάλωσα τόσο κι ας γλίστρησε ο χρόνος πριν προλάβω να τον φυλακίσω σφιχτά στα δάκτυλά μου!
-Θέλω να βγω μεσοπέλαγα, να παλέψω με τα κύματα, να φωνάξω, ν΄ ακούσω τον αντίλαλο της φωνής μου και να μην εγκαταλείψω το βαρκάκι της ζωής μου να σαπίζει μόνο του στην άκρη του λιμανιού!
Ζητώ να με φροντίσουν όπως τότε.....να παίζουν μαζί μου, να μου διαβάζουν, να με συμβουλεύουν, μα πάνω απ’ όλα να μ’ αγαπούν!
Μήπως έγινα στ’ αλήθεια και πάλι παιδί; Πότε άραγε είμαστε παιδιά, μόνο τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ή και άλλοτε;
Μια όμορφη και σοφή απάντηση μας δίνει ο Οδυσσέας Ελύτης, ο μεγάλος μας ποιητής:
Δυο φορές μας λέει: Όταν είσαι πραγματικό παιδί και όταν είσαι πια τόσο μεγάλος που να μπορείς να ξανακατακτάς ένα προς ένα όλα όσα έκανες κάποτε παιδί!
Ανήκοντας λοιπόν στην δεύτερη περίπτωση, δεν θέλω η χρονιά που έρχεται να μου δοθεί ή να μου χαριστεί. Θέλω να την κερδίσω μόνη μου, έστω και με προσπάθεια, κατακτώντας τα απόρθητα σημεία του μυαλού μου, γράφοντας και διαβάζοντας, απολαμβάνοντας στιγμές χαλάρωσης με την οικογένειά μου και τους φίλους μου και να χαίρομαι κάθε φορά που όλοι γύρω μου είναι υγιείς κι ευτυχισμένοι. Και αν το 2019 δεν καταφέρει να είναι μια καλύτερη χρονιά, θα ήθελα να μπορέσω να γίνω εγώ ένας καλύτερος άνθρωπος.
Καλές γιορτινές ημέρες, τυχερό για όλους το 2019.
6 Νοέμβρη 2018
Φετοκάκη Μαρία
