Βουλιάζουμε στα χαλκοπράσινα λιβάδια του Φθινοπώρου
Αργήσαμε πολύ να αποχωριστούμε το καλοκαίρι, μα το φθινόπωρο ήρθε γλυκό, για να μεγαλώσει την απόσταση που το χωρίζει απ’ τον χειμώνα!
Ήταν παρόν έως τις πρώτες ημέρες του Νοέμβρη και μας άρεσε!
Φυλακίσαμε σιγά-σιγά σε καθαρές ντουλάπες, όλες τις καλοκαιρινές μας αναμνήσεις και μαζί τους όλα μας τα χρωματιστά φορέματα, τα ψαράδικα παντελόνια, τα σανδάλια, και τις αέρινες εσάρπες μας, για την πρώτη ψύχρα…..με την υπόσχεση να τα ξαναβρούμε και του χρόνου.
Περάσαμε μέρες και μέρες, στα μεθυστικά πανηγύρια των τρύγων, στους Μεσογείτικους αμπελώνες, σκάζοντας στα χείλη μας, τον μελάτο καρπό του Σαββατιανού.
Χορέψαμε δίπλα σε γιοματάρια βαρέλια, την ώρα που τα σφράγιζαν, φυλακίζοντας στα σπλάχνα τους τον θυμό κάθε ρόγας, που άτακτα κι άκαρδα πατήσαμε με τα γυμνά μας πόδια, μια ζεστή μέρα του Οκτώβρη!!
Ήπιαμε από το σώσμα του περσινού κρασιού, που άντεξε στον χρόνο και μεθύσαμε από το άρωμα, το χρώμα και την ντελικάτη υφή του!
Τι κι αν πέρασε ένας χρόνος; Το παλιό είναι αλλιώς…θα το λέμε πάντα!
Περάσαμε κι από λιοχώραφα, που έσφυζαν από ζωή, με τα κλαδιά τους να υποκλίνονται, από το βάρος του καρπού τους και να ακουμπούν σαν προσκύνημα στην γη, που τ΄ ανάθρεψε, τα τάισε και τα πότισε, για να μας χαρίσουν με την σειρά τους απλόχερα, ότι πήραν και με το παραπάνω…..
Γλιστρούν οι ώριμοι καρποί στα λιόπανα και κρύβονται στις πτυχώσεις τους, λες και θέλουν να ξεφύγουν, για να παραμείνουν για λίγο ακόμα στην φύση, αυτή που τους γέννησε και τους έθρεψε τόσο καιρό!
Τρέχει το λάδι, πρασινοκίτρινος πυκνός χυμός και γεμίζει τις λαδίκες και τα μπουκάλια. Μουλιάζει το ζυμωτό ψωμί, φέτα –φέτα μέσα του και γίνεται η πιο ντελικάτη απόλαυση του ουρανίσκου μας!
Φυλακίζει την γλυκόπικρη γεύση του, προσφορά και άγιασμα, σε κάθε καντήλι, επιπλέοντας την αγιοσύνη του πάνω από το νερό της κάθαρσης, εμπρός από την εικόνα κάθε θλιμμένης Παναγιάς!
Κι έτσι όπως περνά ο καιρός, τελειώνουν ως τον Δεκέμβρη οι πιο σημαντικές γεωργικές εργασίες στον τόπο μας.
Και νοιώθεις σιγά-σιγά την γύμνια του χειμώνα, να απλώνεται γύρω σου!
Κι έρχονται οι βροχές και παρασύρουν από τα γυμνά πλέον κλαδιά των δένδρων, τις χαλασμένες φωλιές των σπουργιτιών. Και τις πετούν άσπλαχνα, πάνω στο χαλκοπράσινο χαλί των φύλλων, διαλύοντάς τις!
Και ταξιδεύουν τα ξερά φύλλα στον ποταμό, ως το πρώτο στένωμα της κοίτης του, που θα τους φράξει τον νερένιο δρόμο τους και θα τα κρατήσει αιχμάλωτα για καιρό, μετατρέποντάς τα σε φυσικό λίπασμα στις όχθες !
Τα καρύδια πρώτα και τα κάστανα τα σκαντζοχοίρια μετά, γέμισαν τσουβάλια με τροφαντούς, γυαλιστερούς κι αφράτους καρπούς, που άλλοι πήγαν για πούλημα κι άλλοι παρέδωσαν το πνεύμα τους πάνω σε κάποια ξαναμμένη φουφού καστανά, σε μια απάνεμη γωνιά της πόλης!
Είχε κι ο Νοέμβρης τις γιορτές και τα πανηγύρια του, μόνο που οι συναθροίσεις ξέφυγαν από τις σκιερές πλατανοσκέπαστες πλατείες των χωριών και μπήκαν και διασκέδασαν γύρω από την χόβολη ενός τζακιού ή μιας φορτωμένης με κορμούς ξυλόσομπας!
Με τον ερχομό του Δεκέμβρη, και με τη φύση να πέφτει σε χειμερία νάρκη, το μόνο που περιμένουμε πιά, είναι εκείνη την άσπιλη και αμόλυντη αγνότητα του χιονιού, για να σκεπάσει και να επωάσει κάθε σπόρο που βρίσκεται ριζωμένος στα σωθικά της γης.
Ανυπομονούμε να το δούμε να στολίσει τα έλατα, να σκεπάσει τις γυμνές βουνοκορφές, ν’ ασπρίσει τις κόκκινες κεραμοσκεπές στα χωριά και να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά στην θαλπωρή του σπιτιού τους, γύρω από ένα πυρωμένο από κάρβουνα τζάκι, με λίγο τσίπουρο και λίγο ταπεινό μεζέ! Ζωή χωρίς περιττό φτιασίδωμα, ζωή βουνήσια, ζωή αγνών ανθρώπων!
Με τα λαμπιόνια στις πόλεις να κάνουν την νύχτα μέρα, προσπαθώντας να κρύψουν κάτι από την ασχήμια των δρόμων, ελπίζουμε σε καλύτερες συνθήκες ζωής, σε περισσότερες δημιουργικές πράξεις και σε λιγότερα ρητορικά λόγια! Και που ξέρετε, ίσως έως τα Χριστούγεννα οι ευχές μας να πιάσουν τόπο και κάτι ν’ αλλάξει, πρώτα στην δική μας συμπεριφορά και μετά σε όλων των άλλων γύρω μας!
Καλό μήνα!
13 Νοέμβρη 2019
Φετοκάκη Μαρία
