Τα δέκα χρόνια που άλλαξαν την ζωή μας και την πορεία της χώρας μας

Μπήκαμε αισίως στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, τινάζοντας από πάνω μας το φθαρμένο πανωφόρι της κρίσης, που σχεδόν είχε γίνει ένα με τη σάρκα μας για μια δεκαετία. Βρίζαμε την ατυχία μας και στημένοι για ώρα στην σειρά για τα ΑΤΜ, γινόμαστε οι σπουδαιότεροι οικονομικοί αναλυτές…σκεφθείτε το, με δικαίωμα ανάληψης μόνο 50.00€. Ήταν για γέλια και για κλάματα μαζί. Γιατί την κρίση αυτά τα δέκα χρόνια, την περάσαμε όλοι και ο καθένας μόνος του με διαφορετικό κόστος! Ας κάνουμε όμως πιά ο καθένας τον απολογισμό του……Έχουμε ένα κακό ελάττωμα εμείς οι Έλληνες, ξεχνάμε πολύ εύκολα, μα και πολύ γρήγορα. Όμως κάποια πράγματα που μας ξέφυγαν, δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω, όσο κι αν το θέλουμε, όσο κι αν το νοσταλγούμε!

Η ιστορία μας λέει, ότι κάθε γενιά στο πέρασμα των χρόνων περνά την δική της κρίση, αρκεί να καταφέρει να την κοντρολάρει, για να ξεπεραστεί!

-Βγήκαμε στους δρόμους ως αγανακτισμένοι πολίτες, φωνάξαμε, εξαντληθήκαμε, την ώρα που οι βουλευτές μας έκαναν το άσπρο μαύρο, παραμείναμε στους δρόμους για μέρες. Η Αθήνα άλλαζε πρόσωπο μέρα με την μέρα, τα μαγαζιά έκλειναν, το ένα μετά το άλλο κατέβαζαν τα ρολά. Σπίτια πουλήθηκαν κι άλλα πλειστηριάστηκαν αλλάζοντας ιδιοκτήτες, κοσμήματα και λίρες μετακόμισαν στα ανταλλακτήρια και οι αποταμιεύσεις έγιναν καπνός. Όσα περίσσεψαν κρύφτηκαν σε πατάρια και μπαούλα, λεία για τους διαρρήκτες, που άνθιζαν καθημερινά γύρω μας! Εύκολη λεία τους όμως έγιναν και οι συνταξιούχοι, που δεν προλάβαιναν να χαρούν ούτε μια μέρα την σύνταξή τους. Γέμισαν οι γωνιές των πεζοδρομίων από αστέγους.

-Μετά θυμώσαμε, γίναμε ανασφαλείς, εσωστρεφείς, κλειστήκαμε στον εαυτό μας, πήραμε αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά, αναπολώντας τα καλά χρόνια που είχαμε περάσει……τότε που η υπερκατανάλωση ξεχείλιζε τους κάδους των απορριμμάτων με ότι αλόγιστα αγοράζαμε….. Ένας στους τρείς ήταν άνεργος και -40% ήταν η μείωση στα εισοδήματά μας!

Μισό εκατομμύριο άνθρωποι έφυγαν για να βρούνε την τύχη τους στο εξωτερικό και ω του θαύματος έγιναν εργασιακά ανάρπαστοι!

Κατηγορούσαμε τα ανώτερα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, την διαφορά τους από τα άλλα Ευρωπαϊκά και αμφισβητούσαμε την αξία των πτυχίων των αποφοίτων μας, βγήκαμε κι εκεί αναληθείς.

Οι περισσότεροι Έλληνες επιστήμονες που έφυγαν, στάθηκαν επάξια δίπλα στους Ευρωπαίους και μάλιστα θεωρήθηκαν ισάξια καταρτισμένοι.

Στην νέα τους εργασία, δεν ρώτησαν ποτέ τους πελάτες τους ή τους ασθενείς τους…Με απόδειξη ή χωρίς;

Ξέρουμε όλοι που μας οδήγησε αυτό και που εξακολουθεί να μας οδηγεί. Δυστυχώς αυτός ό τρόπος είναι καταδικαστέος, αλλά υφίσταται!!!

Μοναδική χαμένη είναι η πατρίδα μας, αυτή που δυστυχώς δεν μάθαμε ν’ αγαπάμε με πράξεις αλλά μόνο με λόγια…Ποτέ δεν της επιστρέψαμε τίποτα απ’ όσα μας πρόσφερε! Κουρνιάσαμε στην μπαλωμένη ποδιά της σαν παιδιά, που όμως μεγαλώνοντας μιλούσαμε μόνο για την αρχαία δόξα της, ταΐζοντας τον εγωισμό μας με ανούσιες πολυλογίες!

Βγήκαμε στους δρόμους σαν επαναστάτες, κάναμε περιοχές όπως τα Εξάρχεια απλησίαστες, αδιάβατες. Φορέσαμε ράσα και πλερέζες στο Πολυτεχνείο σε μία νύκτα, κάηκαν άνθρωποι στην Marfin, ρήμαξε η Αθήνα στην κηδεία του νεαρού Γρηγορόπουλου, ποδοπατήσαμε την αξιοπρέπειά και την ηθική μας, θέλοντας να εξαφανίσουμε όσους νομίζαμε ότι μας έφταιγαν, εξαιρώντας όμως πάντα την τελευταία στιγμή, τον εαυτό μας! Δημιουργήσαμε ένα ανθρωπόμορφο σκιάχτρο και το στηρίξαμε για να μπει και στην Βουλή…….Διώχναμε όσους ήθελαν να μας στηρίξουν, θέλαμε απεγνωσμένα την δραχμούλα μας, την απομόνωση, την μοναξιά, την απραξία.. Μας έλεγαν οι Ευρωπαίοι:

- Μας κουράσατε αποφασίστε τι θέλετε…κι εμείς κοιτάζαμε αλλού σφυρίζοντας!

Τα τελευταία χρόνια μάθαμε ότι το δημογραφικό πρόβλημα παίρνει άσχημες διαστάσεις. Βάσει στατιστικών υπολογισμών, ο πληθυσμός της χώρας μας το 2050 θα είναι κατά 2 εκατομμύρια λιγότερος.

Μήπως εξαφανιζόμαστε σαν λαός; Δεν θέλουμε να το καταλαβαίνουμε;

Η κρίση του μεταναστευτικού ήρθε απρόσκλητη και η φτώχεια μας κατάφερε να αγκαλιάσει και να θρέψει κάποιους πιο ανήμπορους, πιο φτωχούς, πιο γυμνούς από εμάς. Βάζοντας λιγότερα πράγματα στο καλάθι μας, δίναμε από το υστέρημά μας (όπως λέγαμε παλιά) κάτι.

Η μετανάστευση δημιουργεί πολιτικά προβλήματα και φέρνει τριβές.

Το 1981 οι μετανάστες ήταν στο 2% , το 2011 όμως ανήλθαν στο 11%, σήμερα δεν μπορεί κανείς να τους υπολογίσει σωστά, με αυτή την ταχύτητα ροών, ειδικά στα νησιά μας. Και ενώ οι περισσότεροι έχουμε ακόμα ασταθή βηματισμό, λιγότερα εισοδήματα, ανασφάλεια και ανεργία και πολυλογούμε αράζοντας στις καφετέριες, κάποια παιδιά με τρομερή θέληση και επιμονή και με την στήριξη κάποιων ακούραστων προπονητών, ανέβηκαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου, σε πολλούς αγώνες εντός και εκτός Ελλάδας. Η βοήθεια του κράτους ελάχιστη λόγω κρίσης………

Οι προπονητές τους και οι οικογένειές τους όμως, που πίστεψαν σ’ αυτούς, τους εμφύσησαν το μικρόβιο της ανταποδοτικής δύναμης και την αξία της ευγενούς άμιλλας. Όλοι τους δάκρυσαν στο άκουσμα του ΕθνικούΎμνου κρατώντας την Ελληνική σημαία στα χέρια τους.

Αυτή η γενιά είναι ίσως και η τελευταία μας ελπίδα! Στο τέλος λοιπόν αυτής της δύσκολης δεκαετίας πιστεύουμε ότι το μάθημα που πήραμε από τα λάθη μας, το αποστηθίσαμε καλά, ούτως ώστε να μην χρειαστεί να το ξαναμελετήσουμε και πάλι στο μέλλον!

6 Φεβρουαρίου 2020

Φετοκάκη Μαρία