Ένας δικτυακός τόπος αφιερωμένος στο χωριό μας!

Επισκέπτες
 Σήμερα : 16 
 Εχθές : 24 
 Συνολικά : 168151 
29.03.2024, 09:09 Europe/Athens
Γιορτάζουν

Το Χωριό μας » Διάφορα » Λογοτεχνικές Ματιές » Γράμματα από το μέτωπο

Γράμματα από το μέτωπο



Αυτός ο ανασφαλής Ιούνιος δεν μοιάζει ούτε με τον περσυνό, ούτε με κάποιον άλλο απ’ ότι μπορώ να θυμηθώ με το τρίτης ηλικίας μυαλό μου. Προσπαθούμε να μπούμε σε μια πιο φυσιολογική καθημερινότητα, αγωνιώντας αν κάνουμε τα σωστά, αν οι κινήσεις μας είναι σωστές ή λάθος, αν ζούμε μια μεταβατική περίοδο ή οι πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες επαναφέρουν τα ερωτηματικά μας πίσω και η ζωή μας ξαναγίνει καχύποπτη, φορτισμένη, πιεστική λόγω κορωνοϊού……..

Ο πρώτος καλοκαιρινός μήνας όμως μας χαμογελά, υποσχόμενος να μας απαλλάξει από τους φόβους μας, να μας διοχετεύσει ελπίδα και θάρρος και να μας κατευθύνει σε αχαρτογράφητα νερά, ξεπλένοντας την θλίψη και την στέρηση των προηγούμενων μηνών!

Αυτόν τον Ιούνιο θα ήθελα από καρδιάς να τον αφιερώσω, μιας και είναι ο μήνας της γιορτής του πατέρα, σ’ ένα γνώριμο από τα γραφόμενά του για μένα πατέρα, που μήνες τώρα τον παρακολουθώ να γράφει πάντα στην 2η σελίδα μιας Κυριακάτικης εφημερίδας, αλλά και σε όσους άλλους πατεράδες, έτυχε να περνούν το ίδιο δύσκολα με την υγεία των παιδιών τους, αυτή την περίοδο…… Με συνεπήρε στην γραφή του, το συναίσθημά, η υπομονή, ο αγώνας, το κουράγιο και οι αντοχές του.

Κι έτσι κάθε Κυριακή το πρώτο πράγμα που έκανα ανοίγοντας μια πολυσέλιδη έκδοση, ήταν να ανατρέξω πρωτίστως στο δικό του άρθρο και να το διαβάσω σε χρόνο ρεκόρ.

Συνήθης τίτλος: «Γράμμα από το μέτωπο» , μιας και καταγράφει βήμα-βήμα την περιπέτεια της τετράχρονης κόρης του από τις πέντε Φεβρουαρίου που εισήχθει στο «Ελπίδα» έως τώρα… Διαβάζω…….

-Πρώτη ημέρα στο δωμάτιο του Ελπίδα. Είχαμε μπει για εξετάσεις, αφού η μικρή βρέθηκε απλά με αναιμία και σιδηροπενία...

Η διάγνωση όμως καταπέλτης αναφέρει: Λεμφοβλαστική λευχαιμία....... Κι εγώ έτσι σαν χαμένος, είχα αναρωτηθεί: Γιατί στο δικό μου παιδί;;

Η θλίψη αποτυπώθηκε στο πρόσωπό μου. Δεν είχα πιά σκέψη, πάγωσα.

-Δεν πρέπει ποτέ να σας δει θλιμμένο, ήταν τα πρώτα λόγια των γιατρών και των νοσηλευτών. Αν δούμε δάκρυα, να ξέρετε, θα σας βγάλουμε έξω!

-Η μικρή στο κρεβάτι με το στατό με τους άπειρους ορούς σαν υγρή σημαία να κυματίζει δίπλα της. Μα και τις πολλές ζωγραφιές των φίλων της, απέναντι στην πόρτα της ντουλάπας της!

-Κοιτάζω το ρολόι μου, 11.30πμ ώρα διαλλείματος στο προνήπιο που πήγαινε, οι φίλοι της σπουργιτάκια που θα τιτιβίζουν στο προαύλιο!

- Η αγία καθημερινότητα που συνήθως όλοι περιφρονούμε…..

Θα επανέλθει άραγε ή θα μείνει το άπιαστο όνειρο;

-Προς το παρόν δεν ξέρω, η κόρη μου έχει μπει στα χαρακώματα, ξεκινά τον πόλεμο κι εγώ παραμένω δίπλα της άκαπνος! Πόσο μικρός νοιώθω…

-Αύριο ξεκινάμε χημειοθεραπεία…Σε κάποια πολεμικά μέτωπα την παραμονή της μεγάλης επίθεσης, ανακοινώνουν την διαταγή από στόμα σε στόμα χαμηλόφωνα: «Επίθεση την αυγή, κανείς δεν πεθαίνει», κάτι σαν ξόρκι στον θάνατο, έπρεπε να το ακούνε και να το πιστεύουν όλοι για να συμβεί! Κι εγώ εδώ και μέρες το ψιθυρίζω καθημερινά στον εαυτό μου, όταν βλέπω αυτά τα παιδιά να πολεμούν για το αυτονόητο, την ίδια τους την ζωή! Ψιθυρίζω: «Επίθεση την αυγή, κανείς δεν πεθαίνει».

-Κάπου διάβασα, ότι η τρανταχτή απόδειξη ανυπαρξίας του Θεού, είναι η εικόνα ενός παιδιού που νοσεί από καρκίνο! Ενός μικρού αγγέλου, χωρίς μαλλιά, με πρησμένη κοιλιά, άπειρα τρυπήματα, στόμα γεμάτο άφθες, με συνεχείς εκχύσεις και μεταγγίσεις… Όταν όμως θυμάμαι την γέννησή της, το πρώτο κλάμα της, το ψαλίδι που έκοβε τον ομφάλιο λώρο, όλα απόρροια της ερωτικής σχέσης, της μητρότητας, της πατρότητας, της ζωής και της ύπαρξης, είπα όχι: Υπάρχει Θεός και είναι εδώ δίπλα της.. Κόλαση και Παράδεισος εδώ χέρι-χέρι, η ελπίδα για ζωή, η ελπίδα για ίαση!

-Νοιώθω κοντά μου την ανάσα Του, κάθε φορά που ένα παιδί επιστρέφει σπίτι του. Και είναι πολλά αυτά τα θεραπευμένα παιδιά, μεγάλα πιά, που επανέρχονται μετά από χρόνια για να επισκεφθούν γιατρούς και νοσηλευτές! Κι εκείνοι χαρούμενοι τα υποδέχονται με αγάπη και τ’ αποκαλούν παιδιά τους!

-Εγώ ο μικρός, ο ανόητος, ο τρομαγμένος, βρίσκομαι εμπρός στο θαύμα και τότε καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να αμφιβάλλω. Υπάρχει Θεός επαναλαμβάνω ψιθυριστά και συνεχίζω...

-Πως ήταν η μέρα σου σήμερα μπαμπά; Με ρωτά καθώς μπαίνω στο δωμάτιο, εσένα η δική σου; τη ρωτώ

-Έφαγα ωραίο φαγητό, έπαιξα, ζωγράφισα, πέρασα πολύ ωραία.

-Αφού ήταν ωραία η μέρα σου, ήταν ωραία και η δική μου, της απαντώ.

-Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…

Στον δεύτερο μήνα εξαντλητικής νοσηλείας η νόσος δεν είναι πλέον ανιχνεύσιμη. Η θαρραλέα μα συγκρατημένη για τόσο καιρό μαμά της ξεσπά σε αναφιλητά ευτυχίας, κι εκείνη με μια νοσταλγία στο βλέμμα, χαϊδεύει την φουσκωμένη κοιλιά της μαμάς της, ανυπομονώντας να δει το νέο μέλος να έρχεται. Όνειρο ζωής, που σπρώχνει μακριά τον θάνατο. Νοιώθουμε το πόσο έχει ωριμάσει πριν καν κλείσει τα πέντε της χρόνια! Το βλέπουμε στον τρόπο που σκέπτεται, που φέρεται, που αντιδρά, που μιλά για το καινούργιο της σπίτι, το δωμάτιο του Ελπίδα !!

-Δυο μήνες παραμονής, συνηθίσαμε στην δύσκολη ρουτίνα, βλέπαμε τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Έτσι όταν ήρθε στο διπλανό δωμάτιο ένα κοριτσάκι μικρότερο από την δική μας, γνώρισα στα μάτια των γονιών της το δικό μου παγωμένο βλέμμα. Ήθελα να τους αγκαλιάσω και να τους πω: Όλα θα πάνε καλά και όχι όλα να πάνε καλά…Γιατί η λέξη να δεν σημαίνει τίποτα, ενώ το θα σημαίνει τα πάντα!

Πέρασα κι εγώ στιγμές λιγοψυχίας, νοιώθοντας πολύ κατώτερος των περιστάσεων, γονάτισα, έκλαψα, διπλώθηκα στα δύο, έκλεινα τ’ αυτιά μου, να μην ακούω τις σκέψεις μου! Ευτυχώς ήταν μόνο στιγμές!

-Τελευταίο γράμμα, δύο μήνες μετά, από το σπίτι μας πλέον……Είναι σαν να μας γύρισαν την ζωή μας πίσω. Το παλιό μας σπίτι, όπως της αρέσει να το λέει, κελαηδάει όλη μέρα, με μαέστρο την μικρή μας πριγκίπισσα δίνοντάς μας ζωή και ελπίδες….

-Τι κι αν τέσσερεις φορές την εβδομάδα πάμε στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία, τα όνειρα μας είναι πλέον πιο γλυκά, και οι νύχτες όχι τόσο βασανιστικές, αφού πιστεύουμε πλέον ότι όλα προχωράνε καλά!

Σκέφτομαι περιμένοντας το δεύτερο παιδί μας να γεννηθεί, ότι πρέπει να γίνω και πάλι δυνατός, έτοιμος να το στηρίξω, να οδηγήσω τα πρώτα του βήματα, σ’ αυτόν τον δίκαιο – άδικο κόσμο που όρισε ο Θεός να ζήσουμε για να διαιωνίσουμε το ανθρώπινο είδος, με τα ωραία και τα άσχημα, με τα πάνω και τα κάτω, με τα χαρούμενα και τα λυπημένα.

Όπως θα καταλάβατε λίγες ήταν οι παρεμβάσεις μου στο κείμενο «Τα γράμματα από το μέτωπο», που στάλθηκαν στην εφημερίδα και δημοσιεύτηκαν, μέσα από το νοσοκομείο Ελπίδα, με συγγραφέα τον δημοσιογράφο Ηλία Μαγκλίνη, τις δύσκολες ημέρες νοσηλείας της μικρής κόρης του. Υποκλίνομαι στον τρόπο γραφής του, στην καρτερικότητα και την δύναμη που χρειάσθηκε, για να εκθέσει σε δημόσια ανάγνωση το πρόβλημά του…..

Εύχομαι από καρδιάς, την καλύτερη έκβαση της υγείας του παιδιού του και του αφιερώνω την φετινή γιορτή του πατέρα στις 21 Ιουνίου.

Και βέβαια Χρόνια Πολλά σε όλου του κόσμου τους πατεράδες!!!!!!

7 Μαΐου 2020


Φετοκάκη Μαρία



  © 2011 - 2024 vasileoniko.gr
Κατασκευή : Φώτης Φραγκάκης