Στις φθινοπωρινές Κυριακές μας
Γλυκιά, ήρεμη, η θάλασσα σαν αράγιστη μαρμάρινη πλάκα και τα στερνά γλυκά και ήρεμα βράδια, που αφήνουν την φαντασία μας να καλπάζει, εν μέσω ενός καταγάλανου θαλασσινού νερού κι ενός ασυννέφιαστου ουρανού, πιστεύοντας ότι η καλοκαιρία δεν θα τελειώσει και ο πιθανός νέος εγκλεισμός μας, δεν θα γίνει ακόμα μια δύσκολη πραγματικότητα.
Και καθώς όλα ντύνονται με την φθινοπωρινή όψη τους κι οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη, οι Κυριακές ηλιόλουστες και χαλαρές μας ξεμυαλίζουν ακόμα, πηγαίνοντάς μας κάπου κοντά ή κάπου λίγο πιο μακριά, για μια μικρή προσωρινή φυγή από την καθημερινότητά μας.
-Τι χρώμα θα είχαν αλήθεια οι Κυριακές μας αν τις ζωγραφίζαμε;
-Θα είχαν πιθανόν τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου, πολύχρωμες, τονισμένες ή άτονες, ανάλογα με την διάθεσή μας, η την διαφορετικότητά τους! Μικρές παρενθέσεις, νοσταλγίας, ξεκούρασης και απελευθέρωσης, με παιδικές αναφορές και ενήλικες ταλαιπωρίες, με θριάμβους και ήττες, με συννεφιές και αιθρίες, με πρωινά εγερτήρια και ατελείωτα χουζούρια!
Δεν σφραγίσαμε ακόμα τα εξοχικά μας, αφού είναι για όλους η διέξοδος, και η φυγή μας, από την ρουτίνα, την μιζέρια και την θλίψη, που φέρνει η επιστροφή στην πόλη, αυτή την μεταβατική εποχή! Όσο μικρό κι αν είναι το εξοχικό μας, το συμπληρώνει ο κήπος, η αυλή του κι ένα μπαλκόνι…
Να ‘χεις την δυνατότητα να ξυπνάς και να χαίρεσαι την δροσάτη αυγούλα την ανατολή και να καθηλώνεσαι το σούρουπο στα ηλιοβασιλέματα!
Κι εκεί ανάμεσα σε βιολετιά πέπλα και πυρακτωμένα νερά, να ζεις τ’ όνειρό σου, όποιο κι αν είναι, απ’ όπου κι αν έρχεται κι όπου κι αν εσύ θέλεις να το ταξιδεύεις!
Και ξυπνάς εκείνες τις άγιες φθινοπωρινές Κυριακές και δεν ακούς τσίκ, λες κι έχει καταλαγιάσει η βοή, λες κι έχουν χαθεί οι ήχοι. Ευκαιρία ν’ ανακαλύψεις, να θυμηθείς, να προσανατολιστείς ξανά, χωρίς βιασύνη…
Ο κήπος καταπράσινος, τα μονοπάτια κι οι διαδρομές στους απέναντι λόφους να σε προσκαλούν και να ζητούν να αφουγκραστούν το βήμα σου πάνω στα πρώτα ξερά πεσμένα φύλλα. Σε παροτρύνουν όλα να βρεις διεξόδους, να καλημερίσεις τον θάμνο με τ’ όνομά του, να τον αγγίξεις. Μην ξεχνάς ότι όλα τα φυτά έχουν μνήμη, αισθάνονται τον πόνο, ανταλλάσουν μεταξύ τους μηνύματα. Ενθουσιώδες το τιτίβισμα των σπουργιτιών στο πρώτο καλωσόρισμα μας, ρυθμικό το θρόισμα των φύλλων, ταπεινή η υπόκλιση των περήφανων κυπαρισσιών, μας δίνουν ώθηση να προχωρήσουμε και φθάνοντας στην κορυφή να θαυμάσουμε από την μία την απεραντοσύνη της θάλασσας κι από την άλλη όλο το παραγωγικό μεγαλείο της θεάς Δήμητρας και της όμορφης Περσεφόνης.
Ο κάμπος φρεσκοοργωμένος, και σπαρμένος κυοφορεί και επωάζει τους φρεσκοριγμένους σπόρους, λίγο πριν φυτρώσουν τη ζήση τους, με τα πρώτα πρωτοβρόχια. Πόσα χρόνια πέρασαν και πόσα άραγε θα ‘ρθουν;
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου, άπειρες μαύρες ουρές ψαλιδισμένες και φλύαρα τιτιβίσματα, γεμίζουν αδελφωμένα τα καλώδια του ηλεκτρισμού. Ούτε πόντος χαμένος!!! Η μεγάλη συνάντηση, της αναχώρησης για το μακρινό ταξίδι έχει σημάνει. Ταξίδι μακρινό και κουραστικό, δίχως πυξίδα και δίχως αποσκευές!
-Καλό ταξίδι μικρά μου, να μας ξανάρθετε, σε μια καινούργια Άνοιξη….
Ένα τριζάτο, ξανθό τσαμπί σταφύλι εμπρός μου μ’ έκανε και πάλι να ονειροπολήσω, καθώς απολάμβανα την μελένια γεύση του.
-Σαββατιανό το έλεγε ο παππούς, που κάτι τέτοια Κυριακάτικα πρωινά, μας υποδέχονταν μ’ ένα καλάθι γεμάτο δροσερές παρουσίες, όλες από το μποστάνι του. Και τι δεν είχε μέσα αυτό το πλεκτό ψάθινο καλάθι, όψιμες ντομάτες, δροσερά αγγούρια, μαβιές γυαλιστερές φλάσκες και θεϊκά μελένια σύκα, η πρώτη δροσερή πρωινή συγκομιδή του!!!! Για εμάς!
Το μεγάλο γλέντι όμως, λάμβανε χώρα στο μικρό βασίλειο της γιαγιάς, εκεί που το πετρογκάζ μαγείρευε ασταμάτητα ως την ώρα του φαγητού.
Ανάμεσα σε τηγάνια και κατσαρόλες, ζωσμένη με την λουλουδάτη ποδιά της, μας τρέλαινε με τις μυρωδιές που διέστελλαν τα ρουθούνια μας και τις γεύσεις που εύφραιναν γαργαλιστικά τη γλώσσα & τον ουρανίσκο μας.
Και ενώ στο κατώι ο μούστος έβραζε στο νέο βαρέλι, ο παππούς κέρναγε από το σώσμα του περσινού κρασιού, που διάφανο και γευστικό ακόμα, γέμιζε τα ποτήρια μας. Είχαν κάτι από Διονυσιακά συμπόσια, αυτά τα Κυριακάτικα φθινοπωρινά μεσημέρια, με όλους μας να τα ζούμε αληθινά. Σήμερα οι Κυριακές έχουν άλλο χρώμα, κουβαλούν όλα τα κακώς πεπραγμένα της εβδομάδας και μας προετοιμάζουν για τις δυσκολίες της επόμενης. Οι Κυριακές όμως δεν θα σταματήσουν να διαδέχονται η μία την άλλη, με ένα διαφορετικό ίσως δικό τους τρόπο. Θα είναι πάντα εκεί, όλες τις εποχές του χρόνου, διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά πάντα κοντά η μία στην άλλη, σ’ ένα γαϊτανάκι ή σ’ ένα κύκλο χορού!
Φτιαγμένες από μύθους, συγκινήσεις και φιλοσοφικές συζητήσεις, έτοιμες να πλέξουν στιχομυθίες και ομοιοκαταληξίες, ντυμένες με μοναχικές νότες και ερμηνευμένες από παθιασμένες μπάσες φωνές.
Όλου του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου, τι χρώματα, τι μουσικές μες το χαμόγελό σου…… ή
Πάει κι αυτή η Κυριακή κι ας καρτερούμε μια άλλη, που να ‘ναι ολόκληρη η ζωή, σαν μια απέραντη γιορτή, μια Κυριακή τόσο μεγάλη!
Αν καταφέρουμε να βγούμε δυνατοί απ’ αυτόν τον άοπλο πόλεμο που ζούμε, εκτιμώντας όλες τις ξεχασμένες αξίες της ζωής μας, αν σεβαστούμε τις γνώσεις των επιστημόνων κι αν κλείνουμε τ’ αυτιά μας σε κάθε τι που μας αποπροσανατολίζει, θα ζήσουμε εις το εξής μόνο φωτεινές κι ευτυχισμένες Κυριακές, όπως παλιά! Καλό Φθινόπωρο!
10 Σεπτεμβρίου 2020
Φετοκάκη Μαρία
