Μνήμες πολέμου σε καιρό ειρήνης
Ογδόντα χρόνια πέρασαν από την κήρυξη του πολέμου, στις 28 Οκτωβρίου του 1940 στην χώρα μας. Ανατρέφουμε ήδη από τότε την 4η γενιά Ελλήνων και όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, επανέρχεται στην μνήμη μας η επιβολή ενός άδικου και απάνθρωπου πολέμου, που προκλήθηκε με τον χυδαιότερο τρόπο, πρώτα από τους Ιταλούς και μετά από τους Γερμανούς, εναντίον μας.
-Θα αποθάνουμε όλοι, χωρίς να πρέπει και χωρίς να το θέλουμε…..
Αλλά πρωτίστως θα πολεμήσουμε με το μέτωπο ψηλά, με το στήθος παρατεταμένο, με τας χείρας ενόπλους, αλλά και με κάτι ανώτερο από τον χάλυβα, το θάρρος και την ψυχή μας… έγραφε στο άρθρο του στην Καθημερινή ο Γ. Βλάχος το πρωί της 29ης Οκτωβρίου του 1940.
-Συντρίψατε τον εχθρό που ετόλμησε να θίξει την τιμή της χώρας!
-Η νίκη είναι μαζί μας, η δόξα σας περιμένει. Αγωνισθείτε για την πατρίδα, τις ιερές παραδόσεις, τις γυναίκες και τα παιδιά σας, αναφέρει στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς. «Νυν υπέρ πάντων αγών».
Και ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει… Γιατί οι απατεώνες ήρωες του Καπορρέτο, όπως πάντα, επιτέθηκαν πριν εκπνεύσει το τελεσίγραφο…
Και ενώ ο στρατός αμύνεται του πατρώου εδάφους, ένα μυριόστομο όχι συνοδεύει το βροντερό ΟΧΙ του Έλληνα πρωθυπουργού.
Και ο πόλεμος συνεχίζεται και η Ελλάδα πολεμά, αντιστέκεται και αποδεικνύει το αδιανόητο για τους πολλούς, που ρωτούν έκπληκτοι.
-Πως γίνεται μια χούφτα άνθρωποι, με σπάνια ομοψυχία, με υπέρβαση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης και με αξιοπρέπεια υπέρ του ιδανικού της Ελευθερίας, να πολεμούν σαν θηρία;
Άνθρωποι της δουλειάς, του μεροκάματου, φρόνιμοι οικογενειάρχες, που γέμισαν από ενθουσιασμό και περηφάνια τα πνευμόνια τους, που ξέχασαν φιλοδοξίες, πάθη, διαφορές και βροντοφώναξαν «Νυν υπέρ πάντων αγών» .
-Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω ότι μέσα σ’ αυτούς ήταν και ο δικός μου πατέρας, που με αφοπλιστικό τρόπο αργότερα, μου εξιστορούσε την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα και νύχτα στα χαρακώματα, τις κακουχίες μα και τις λαμπερές στιγμές που ως νικητές πανηγύριζαν ευτυχισμένοι και περήφανοι οι στρατιώτες μας.
Γέμιζαν την τράπεζα αίματος, σε μια κατάθεση ψυχής και σ’ ένα προσωπικό έρανο φλεβών! Δεν είχε σημασία που το αίμα τους δεν αντλήθηκε σε θαλάμους νοσοκομείων αλλά έπεσε στην διψασμένη γη, σημασία είχε ότι προσφέρθηκε για την πατρίδα!! Δικαίως…
-Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες, αναφέρει ο Τσώρτσιλ.
Δυσβάστακτο όμως το τίμημα, ποιοί από τους συμμάχους το εκτίμησαν άραγε, ποιοί δεν επανέλαβαν την ίδια ψυχρή στάση απέναντί μας, σε επόμενες δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας;
Και ενώ η εξέλιξη του πολέμου προκαλεί ενθουσιασμό, επαίνους και ύμνους για τους Έλληνες, προσδίδει ανάταση και θάρρος, στο ταλαιπωρημένο στράτευμα. Εκεί που οι αντοχές των συνειδήσεων δοκιμάζονται, σ’ ένα ατελείωτο χειμώνα και σ΄ ένα αργό συνεχιζόμενο άνισο αγώνα!
Σκιές και φώτα, κλάματα και πόνος, απομεινάρια ελπίδων, με σμιλεμένες με αίμα οι συνειδήσεις, και οι σειρήνες του πολέμου, βασανιστικά αποτυπώματα στ’ αυτιά του υποσιτισμένου και ταλαίπωρου λαού……
Η απάνθρωπη Γερμανική κατοχή που ακολουθεί, φέρνει εκτελέσεις, πείνα, θανάτους, οικονομική κατάρρευση και βέβαια ολοκληρωτική πτώση της πατρίδας. Ο άνισος αγώνας φέρνει στο προσκήνιο την αντίσταση του λαού!
Μια αντίσταση κρυφή, υπόγεια, στην αρχή, απρόβλεπτη, δυναμική και απροκάλυπτη αργότερα! Και οι Γερμανοί για να μην χάσουν το γόητρό τους, χτυπούν ανελέητα αμάχους, εξαφανίζουν χωριά, και αποδεκατίζουν τον ανδρικό πληθυσμό, ανεξαρτήτου ηλικίας. Σέρρες, Κιλκίς, Κοζάνη, Δίστομο, Καλάβρυτα, υποκύπτουν στα κτηνώδη και άνανδρα ένστικτά τους.
Γυναίκες που πολεμούν με τις βελόνες, που ξηλώνουν τις προίκες τους, που ζώνονται τ’ αλέτρι, που σκάβουν με την αξίνα, που ζαλώνονται με τα πυρομαχικά, στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου. Μάνες των ορφανών, αγέλαστες, μαυροφορεμένες, μοιρολογίστρες πάνω από τους τάφους των ανδρών τους, σκληρές αντάρτισσες! Όλες κάτι έχουν να προσφέρουν…
Ελπίδες που χάθηκαν, ένοχα μυστικά, ο φόβος που αγκαλιάζει την φτώχεια, ήχοι όπλων και πυροβόλων, παγωμένες κι αβέβαιες κινήσεις.
Τέσσερις εποχές με το ίδιο όνομα, Χειμώνας, στα κορμιά, στην καρδιά, στις σκέψεις, στο βλέμμα. Οι Τίτλοι τέλους αρχίζουν ν’ αργοφαίνονται.
Κι έρχεται κάποτε το τέλος του κακού, οι πανηγυρισμοί, η χαρά, το αδικοχαμένο γέλιο ξανανθίζει στα χείλη, οι ζεστές αγκαλιές ξανανοίγουν, τα ευτυχισμένα δάκρυα της επιστροφής, ρυάκια χαράς και λύτρωσης!.
Μα παραμόνευε και πάλι, στις σκοτεινές γωνιές, η κατάρα του διχασμού.
Και δεν ήταν η πρώτη φορά που ο λαός μας διχάστηκε… Έχουμε μεγάλη ιστορία στους διχασμούς, με τελευταίο ευτυχώς αυτόν μετά την λήξη του 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Έτσι αντί να μονιάσουμε, επουλώνοντας τις πληγές μας, δώσαμε την χαριστική βολή μ’ ένα εμφύλιο, που θα μπορούσε να μην είχε πραγματοποιηθεί ποτέ! Χιλιάδες αδικοχαμένες υπάρξεις!
Τσακωνόμαστε ακόμα και σήμερα φίλοι μου, για ψύλλου πήδημα, ψάχνουμε αφορμές, μας αρέσει να μειώνουμε όσους δεν συμφωνούν με τα δικά μας πιστεύω, γινόμαστε ευέξαπτοι, θυμώνουμε, κάνουμε τα διλλήματα μας αφορμές για διαμάχες και ανούσιες αντιπαραθέσεις…
Είμαστε άραγε όσο νομίζουμε πολιτισμένοι ή πατάμε στον αρχαίο πολιτισμό μας για να γίνουμε ψηλότεροι ή ακόμα-ακόμα και γίγαντες;
Ποτέ κανείς δεν έχασε τον δρόμο του, αν βάδισε συνετά και με ευγένεια. Αρκετά χρόνια δοκιμαστήκαμε σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο. Φτάνει…
Η Δημοκρατία ήθελε πάντα την δική της γωνιά ν’ απαγκιάσει. Ας την τυλίξουμε στην μπέρτα της όμορφης φιλοξενίας μας, ας την λιάσουμε στην ζεστασιά του ήλιου μας και ας την κοιμίσουμε στο λίκνο του δικού μας σπουδαίου πολιτισμού! Θα αναστηθεί και θα της αρέσει!
Και με πιο ώριμη σκέψη, με πιο λογικά επιχειρήματα, χωρίς μίση και πάθη, ας κάνουμε ένα βήμα μπροστά… καιρός να ενηλικιωθούμε!
Κι ας μην κρεμάσουμε κι άλλα λάθη, στο καρφί της μακρόχρονης εμφύλιας ζωής μας, γιατί αν τυχόν σπάσει, θα είμαστε άξιοι της άμοιρης τύχης μας!
Στις 17 του μηνός μια άλλη θλιβερή επέτειος θα ερεθίσει τις μνήμες μας.
Ας τιμήσουμε αυτή την μέρα και τους αδικοχαμένους συμπατριώτες μας, με τον απαιτούμενο σεβασμό και ας μην έρθουμε σε αντιπαραθέσεις και σχόλια, για γεγονότα που αμαύρωσαν προηγούμενες επετείους και δεν τίμησαν κανέναν… Καλό μήνα.
10 Οκτωβρίου 2020
Φετοκάκη Μαρία
