Με μια βαλίτσα στο χέρι...
Περνούν οι μέρες του Ιουνίου σαν νεράκι, έχει προηγηθεί ήδη ένας παράξενος και δύσκολος χειμώνας, κλειστοφοβικός και γκρινιάρης, που όμως καταφέραμε να τον γνωρίσουμε, να τον ζήσουμε και ευτυχώς να τον αντέξουμε! Και έτοιμοι και ως επί το πλείστον εμβολιασμένοι, ξεκινάμε να χαρούμε με όλες μας τις αισθήσεις, την αξεπέραστη ομορφιά που μας χαρίζει η πατρίδα μας και το Ελληνικό φως.
Το γαλανό φως τ’ ουρανού και το φωτεινό μπλε, της θάλασσας, αναπόσπαστα στοιχεία του ελληνικού καλοκαιριού!
Ονειρευόμαστε καιρό τώρα, τον εαυτό μας ως λαθρεπιβάτη κάθε νοητού ταξιδιού μας, μεταλλαγμένο και ηλιοκαμένο Οδυσσέα, σε θαλασσινές περιπέτειες, ξεχασμένο τουρίστα κάτω από τον καυτό ήλιο του ιερού, άδενδρου νησιού της Δήλου, δίπλα σε ακίνητα λιοντάρια και μικρές περίεργες σαλαμάνδρες, που μας οσφραίνονται και μας εξετάζουν όλο περιέργεια. Ή ακόμα όλους εμάς, σ’ ένα κύκλο χορού, σ’ ένα νησιώτικο πέτρινο αλώνι, μ’ ένα σαντούρι κι ένα βιολί, που οδηγούν τα βήματά μας. Πόσο μας έλειψαν όλα αυτά;
Καιρός λοιπόν να κλείσω στις ντουλάπες μου, μαζί με τα τελευταία χειμωνιάτικα ρούχα, όλες εκείνες τις βουβές, ανεκμετάλλευτες και μοναχικές ώρες, τις κλειστοφοβικές και ανούσιες, στην άκρη ενός ταλαίπωρου, παρακαθισμένου καναπέ και όλες εκείνες τις στιγμές που λύγισαν την εμπιστοσύνη μου αφού δεν γνώριζα, αν το αύριο θα ήταν καλύτερο ή χειρότερο από το χθες!
Φυλακίζω λοιπόν καλά τον χειμώνα και ελευθερώνω το καλοκαίρι!
Κι εκείνο σαν ζωηρό παιδάκι, ξεγλιστρά και χάνεται σε αμμουδιές, σε ασπρισμένα στενά σοκάκια, σε φαράγγια και ποτάμια, σε κάστρα και φρούρια, σαν το τολμηρό και άτακτο, σιδερένιο στρατιωτάκι των παιδικών παραμυθιών μου. Και σκέπτομαι ότι ως το τέλος αυτού του καλοκαιριού, θα πρέπει να δημιουργήσω νέες φρέσκιες αναμνήσεις, που να μην μου θυμίζουν τίποτα από όλα αυτά που πέρασαν…..
Αναμνήσεις από διαδρομές, μυρωδιές, γεύσεις, οινοποσίες και τσουγκρίσματα!
Οι θερινοί μου χάρτες θα ήθελα να έχουν χαραγμένες με έντονο μαρκαδόρο, γνωστές κι αγαπημένες πορείες, με τρένα, με πλοία, με αυτοκίνητα, σε παρεΐστικες οδοιπορικές διαδρομές, σε θαλερά νησιώτικα μονοπάτια!
«Χρειάζεσαι μια ζωή να ανακαλύψεις την Ελλάδα αλλά μόνο μια στιγμή για να την ερωτευθείς», είχε πει ο Henry Miller.
Θα δοκιμάσω να πετάξω ξέγνοιαστα, σ’ ένα αποδημητικό ταξίδι, όπως εκείνο των πουλιών, νοιώθοντας την ψευδαίσθηση της πτήσης τους, σε μια αέρινα χαραγμένη διαδρομή, πάνω από πόλεις, βουνά και θάλασσες, για να την ανακαλύψω... όλες όμως Ελληνικές!!!
Όπως εκείνη η ίδια διαδρομή που κάνουν την άνοιξη τα χελιδόνια, αφήνοντας τον κρύο καιρό πίσω τους. Απ’ την Κρήτη ως την Δράμα κι απ’ την Πελοπόννησο ως το δάσος της Δαδιάς και ως τα θορυβώδη νερά του Λειβαδίτη στην Ροδόπη! Μόνο με το όμορφο φτέρωμά τους χωρίς εφόδια και παραπανίσιες αποσκευές.
Τόσο μικρά, τόσο γενναία, μα και τόσο θαρραλέα!
Υποσχέθηκα, πως η βαλίτσα μου θα είναι και φέτος σχεδόν άδεια και εν γνώσει μου, θα ξεχάσω το ρολόι μου, γιατί θέλω ο χρόνος μου να ‘χει τεμπέλικες μέρες και δροσερές, ασέληνες νύχτες. Να ‘χει μυρωδιές κι αλμύρα, βιολί και σαντούρι, χορούς και πανηγύρια και ζωντανές μνήμες, που δεν τις επηρέασε η απομόνωση!
«Ταξίδεψε και ζήσε τη ζωή σου με συντροφιά μόνο μια πυξίδα και όχι μ’ ένα ρολόι», μας προτρέπει ο Αμερικανός συγγραφέας Στήβεν Κόβεϊ.
Κι εγώ μ’ ένα μισολυωμένο ξυλάκι παγωτό στο χέρι κι ένα χοντρό καφετί μουστάκι, που σχηματίστηκε στο πάνω χείλος από την λαιμαργία μου, νοιώθω σαν να ξαναγεννιέμαι, ευτυχής και περήφανη, που έστω για λίγο, κατάφερα να κρατήσω λίγη από την αγνή παιδικότητα μου.
Μετά τον μυθικό θάνατο του Μινώταυρου, από τον Θησέα και τον άδικο χαμό του πατέρα του Αιγαία στο Σούνιο, η Αριάδνη θλιμμένη, εξακολουθεί να ξετυλίγει κάθε καλοκαίρι τον μίτο της, πάνω από τα διάσπαρτα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά μας, προστατεύοντάς τα, από τις φουρτούνες και τα μελτέμια, που συχνά ξεφεύγουν από τους παλιούς, πολυκαιρισμένους ασκούς του Αιόλου!
«Μια ζωή που σου χαρίζεται, είναι στο χέρι σου να την ομορφύνεις και να την επιμηκύνεις». Αυτό έχω σκοπό να καταφέρω να κάνω αυτό το καλοκαίρι, με την ευχή να πάνε όλα καλά, από πλευράς πανδημίας! Και σας υπόσχομαι, ότι αυτή τη φορά η βαλίτσα μου, δεν θα έχει μέσα ούτε ένα σουβενίρ! Θα είναι γεμάτη μνήμες, από το φιλόξενο ελληνικό καλοκαίρι κι εγώ ευτυχισμένη και χαρούμενη με τις χιλιάδες αναμνήσεις μου, στοιβαγμένες στο ξεκούραστο κι άδειο μυαλό μου!
Καλά ταξίδια, όμορφο και ξέγνοιαστο καλοκαίρι, σε όλους!
9 Ιουνίου 2021
Μαρία Φετοκάκη