Σου φώναζα ... δεν μ' άκουγες
Είδα το νερό του ποταμού να χρωματίζει την κοίτη του και τις στάλες της βροχής να πέφτουν σαν λάσπη στα τζάμια, είδα τα ψάρια νεκρά να επιπλέουν στην θάλασσα, μα και πουλάκια ψόφια, στις καλλιέργειες, χτυπημένα από τα φυτοφάρμακα.
Μελίσσια άδεια από τον πληθυσμό τους, να στέκουν σαν ξεχασμένα σπιτάκια χωριού, στην ύπαιθρο....Μικρές φώκιες και φάλαινες τεμαχισμένες, σε πλημμυρισμένα από αίμα καταστρώματα αλιευτικών.
Τρόμαξα όταν είδα τον λευκό παγωμένο όγκο, να αποχωρίζεται την μάνα του την Ανταρκτική και να κινείται απειλητικά προς κάποιο μικρό ψαροχώρι.
Είδα φαλακρό τον όγκο της Πάρνηθας, λίγο μετά την πυρκαγιά και τα κουφάρια των κόκκινων ελαφιών απανθρακωμένα. Μα και τα διάφανα δάκρυα του σκίνου θολά και μαύρα, ανήμπορα να στάξουν τη μαστίχα τους.
Είδα τον Παρθενώνα σφιχταγκαλιασμένο από ένα δηλητηριασμένο πυκνό νέφος αιθαλομίχλης να του κλέβει όλη την επιβλητικότητα!
Είδα πετρέλαιο να γλύφει τις ακτές και κατάμαυρα τα ψαροπούλια, να κείτονται ανήμπορα να στηθούν στα πόδια τους και να σηκωθούν........
Είδα παρέες να γλεντούν σε παραλίες και να ξεχνούν να μαζέψουν μετά τα σκουπίδια τους. Άκουσα ραδιόφωνα αυτοκινήτων στη διαπασών, μέσα σε κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Είδα πυροσβέστες περικυκλωμένους από την φωτιά και προσευχήθηκα.........
Θυμάμαι ακόμα παιδί την διαστολή των ματιών μου, στο αντίκρισμα του μαύρου μανιταριού που ανέβαινε τεράστιο πάνω από την κατεστραμμένη Χιροσίμα,
Και από τότε πόσα παρόμοια μανιτάρια άραγε, δεν σχηματίστηκαν στον ουρανό από δοκιμές κρατών, μέσα από ωκεανούς και θάλασσες, κάθε φορά που κάποιος ήθελε να δείξει τις δικές του πυρηνικές ανακαλύψεις; Το κακό που προξενούσε, έκανε πως ούτε καν το γνώριζε!
Ακόμα πληρώνουμε την τρομερή απροσεξία του Τσερνομπίλ, με χιλιάδες χαμένες η βαριά άρρωστες ζωές!!!! Η Ιαπωνία θρηνεί ακόμα πόλεις και χωριά, ζωές και περιουσίες, μετά τον σεισμό και το τρομερό τσουνάμι.
Η Φουκοσίμα σαν νέα πόλη φάντασμα, στέκει εκεί αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο για να μας θυμίζει....τι άραγε; Απροσεξία, αδιαφορία, εκμετάλευση;
Η Φουκοσίμα σαν νέα πόλη φάντασμα, στέκει εκεί αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο για να μας θυμίζει....τι άραγε; Απροσεξία, αδιαφορία, εκμετάλευση;
Ο λιγνίτης λένε σήμερα, ότι είναι το πιο φθηνό κοίτασμα για την παραγωγή ενέργειας στην πατρίδα μας..... κάποιοι πιθανόν να ωφεληθούν, οι πολλοί όμως θα πεθάνουν!
Ο ήλιος κι ο άνεμος, μπορεί να δώσουν διπλές και τριπλές ποσότητες ενέργειας και όμως υπάρχουν άτομα που τολμούν και επιμένουν ότι οι ανεμογεννήτριες προσβάλλουν τους αισθητικούς μας ορίζοντες και το περιβάλλον, όπως ακριβώς και τα φωτοβολταΪκά πάρκα. Γνωρίζουμε όμως καλά. ότι δεν ανταποκρίνονται όλα αυτά στην πραγματικότητα, γιατί δεν επιμένουμε, γιατί είμαστε αλήθεια τόσο αδιάφοροι;
Είμαστε ίσως η πιο προικισμένη χώρα της Ευρώπης σε καθαρή ενέργεια, δεν θα μπορούσαμε άραγε να είμαστε ανεξάρτητοι από κάθε ρυπογόνο παραγωγή;
Πληρώνουμε υπερβολικά ποσά μέσω της ΔΕΗ, για την κάλυψη της ηλεκτρικής ενέργειας των νησιών μας.....Εκεί που οι άνεμοι, τα παιδιά του θεού Αίολου, σφυρίζουν δυναμικά και επιδέξια καθημερινά, καθαρά και ανέξοδα και ο πανδαμάτωρ ήλιος τα θερμαίνει, τουλάχιστον τις 300 ημέρες του χρόνου.
Κι όμως επικρατεί η ανεμπόδιστη επιμονή, μερικών ιθυνόντων, που εξακολουθούν να μας μιλούν για καλαισθησία....και στειρότητα των μοσχαριών!!!!!!!!!!!!!
Δεν σεβάστηκαν όμως ούτε τα 50 μέτρα από το χειμέριο κύμα, για να χτίσουν τις βίλες τους, στα ίδια εκείνα νησιά, που τόσο τα πονούν σήμερα!!!!
Παρά την προειδοποίηση του ποιητή, έχτισαν τα παλάτια τους πάνω στην άμμο!
Κάθε σπιθαμή τσιμέντου είναι κι ένα νέος εκτοπισμός του οξυγόνου και της ζωής.....
Χθες έπεσε και η τελευταία μονοκατοικία στην γειτονιά μου, το τελευταίο προπύργιο ομορφιάς και ταπεινότητας, Τα δένδρα της σκεπάστηκαν από ένα πυκνό στρώμα σκόνης και τα όμορφα λουλούδια της από τούβλα και σοβάδες, ασφυξία και καλώς την, την νέα τσιμεντένια πολυκατοικία σε λίγο καιρό ...........
Η GREEN PEACH και άλλες οργανώσεις, παλεύουν να προστατεύσουν το περιβάλλον, είναι όμως πολύ λίγοι και τα συμφέροντα μεγαλύτερα.
Είναι καιρός να διαλύσουμε τις αυταπάτες, συνειδητοποιώντας ότι η θέση των ανθρώπων βρίσκεται μέσα στην φύση και όχι απέναντί της, δεν είναι ο ανταγωνιστής η ο αντίπαλός της, είναι ο φίλος της που την προσέχει και την αγαπά!
Οφείλει λοιπόν όλη η κοινωνία να γίνει μέρος της φύσης, να εφαρμόζει πολιτική προστασίας και προσαρμογής, που θα βοηθά στις δύσκολες, της εντεινόμενης κλιματικής αλλαγής. Το περιβάλλον τότε θα γιορτάζει, αν το θελήσουμε όλοι, κάθε μέρα και όχι κάθε 5η Ιουνίου!
Οι πόλεμοι τριγύρω μας μόνο ασφυξία προκαλούν, βόμβες, πύραυλοι, πυρηνικά, ενδιαφέρεται κανείς για τα παιδιά που έρχονται και θα έρθουν, στο βρώμικο τούτο κόσμο; Ας συνειδητοποιήσουμε όσο είναι ακόμα καιρός, Το περιβάλλον δεν μας ανήκει, απλά το έχουμε δανειστεί από τις επόμενες γενιές! Και βέβαια οφείλουμε να τους το παραδώσουμε όσο καλύτερο γίνεται!
Ας δείξει ο καθένας μας, την μεγαλύτερη ευαισθησία που διαθέτει κι ας παρασύρει και όλους αυτούς, που σφυρίζουν δήθεν αδιάφορα δίπλα του, σ΄ ένα αγώνα άμιλλας και τιμιότητας, για αυτό που δεν μπορεί να μας εμποδίσει από μόνο του, να το καταστρέψουμε ολοσχερώς!!!!!!!
Φετοκάκη Μαρία
