Πρότυπο-ίνδαλμα ή απλή αναγνώριση;

Θέμα: «Πως θα περιγράφατε την μητέρα σας, θα θέλατε να μας τη συστήσετε;» Διαγώνισμα έκθεσης της Β΄ Λυκείου. Λύκειο…………
-Η μητέρα μου είναι γλυκιά, τρυφερή, δοτική και πολύ ικανή.
Είναι όμορφη, μαχητική, προικισμένη με ατσάλινα νεύρα και σιδερένια σπονδυλική στήλη, για ν’ αντέχει με άπειρη υπομονή, όλα τα βάρη που της φορτώνουμε καθημερινά! Έχει μια δύσκολη και απαιτητική δουλειά, που την κρατά πολλές ώρες μακριά μας, αλλά καταφέρνει να είναι μια μητέρα αφοσιωμένη και μια σωστή σύζυγος, έτοιμη καθημερινά για ένα νέο Μαραθώνιο δίπλα στον πατέρα μας. Έχει διακριθεί πολλές φορές, χάρη στα ταλέντα της, έχει αλάνθαστο ένστικτο και τεκμηριωμένη άποψη!
Είναι πολύ έξυπνη, ευφυής, πολύπλευρη και χωρίς να είναι διπλωματούχος ηθοποιός, γνωρίζει άπειρους ρόλους, κάνοντάς μας υπερήφανους……
Πάνω απ’ όλα όμως, είναι φτιαγμένη ν’ αγαπά και να προσφέρει όλα τα δυνατά και τ’ αδύνατα σε εμάς!
Οι λέξεις γνωστές, χωρίς πολλά κοσμητικά και θαυμαστικά, λέξεις που βγαίνουν αβίαστα. Λόγια καρδιάς, ας τα ονομάσουμε!
Λόγια που βγήκαν με ειλικρίνεια και αποτυπώθηκαν όμορφα στο λευκό χαρτί, αναδεικνύοντας την εκτίμηση αλλά και την αναγνώριση, ενός εφήβου στο πρόσωπο της μητέρας του!
-Είναι αλήθεια ο άνθρωπος της ψυχής μας είναι αυτή, που με την κοφτερή ματιά της και την αμέριστη ψυχική κατανόηση, συντηρεί τη δύναμη προστασίας των παιδιών της; Είναι επίσης αυτή, που ξαναγεννιέται με την γέννηση κάθε παιδιού της! Η μητρότητα είναι αλήθεια ότι δημιουργείται, πρέπει όμως συνεχώς να καλλιεργείται για να δίνει καρπούς.
Η μητέρα χτίζει μια αόρατη γέφυρα, ένα άρρηκτο πλέγμα σχέσης –ύπαρξης, πρώτα με το έμβρυο και αργότερα με το μωρό και το παιδί της!
Οι ικανοποιήσεις της, πάντα συνδεδεμένες με την οικογένεια και ο εαυτός της πάντα σε δεύτερη μοίρα…….
-Μητέρα το μαγικό κλειδί που ανοίγει διάπλατα την πόρτα της ζωής μας.
Πάνω στους λεπτοκαμωμένους ώμους της στηρίζεται όλο εκείνο το βαρύ έργο της γέννησης και της διατήρησης του κόσμου μας.
Δώρο Θεού η μητρότητα, για τον λόγο αυτό και η γυναικεία φύση είναι διαχρονική και σημαντική!
Ποιο είναι όμως το μυστικό της σωστής ανατροφής ενός παιδιού;
Ξεκινώντας από το ότι κανείς γονιός δεν είναι τέλειος, πιστεύουμε ότι η προσπάθεια, η συνειδητοποίηση και η αυθεντικότητα των λόγων και των έργων μας, φωτογραφίζει τον τρόπο, που θα ανατραφεί και θα μεγαλώσει σωστά ένα παιδί!
-Μεγαλώνουμε άραγε ακόμα τα παιδιά μας στον αστερισμό της μ α μ ά ς;
-Πόσο ενεργό ρόλο αφήνουμε να έχουν οι μπαμπάδες τους;
-Που βρίσκεται η πολυπόθητη ισορροπία των μεταξύ μας σχέσεων;
-Πότε ενηλικιώνεται αλήθεια ένας γονιός και πότε νομίζουμε ότι είναι κατάλληλος για να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά του;
Άπειρα ερωτήματα, που πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά και σχολαστικά και φυσικά να μπορέσουμε με κατανόηση να τα απαντήσουμε!
Τα παιδιά μας ζητούν αγάπη και φροντίδα, να συμβαδίζουμε με την εποχή τους και ν’ ανακαλύπτουμε κάποια από τα νέα ερεθίσματα, μέσα απ’ αυτά!
Δεν μας ζήτησαν ποτέ να είμαστε τέλειοι. Τους βοηθάμε όμως με αγάπη, να καταλάβουν ότι αυτά τα ίδια, είναι η ζωή, άρα αξίζει να ζουν με ελπίδα και προσδοκίες και να παλεύουν δυναμικά για ένα καλύτερο δικό τους αύριο!
-Ας ξανασυστηθούμε λοιπόν κι ας τους αναπτύσσουμε συχνά και τις δικιές μας ανάγκες, ας τους αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο κι ας έχουμε αυθεντική συμπεριφορά απέναντί τους, υπομονή και επιμονή για μία καλύτερη προσέγγιση. Καθοδήγηση στήριξη και υποστήριξη, σε όσα από τα θέλω τους θεωρούμε σωστά! Χρειάζεται να περιφρουρούνται οι ρόλοι και να υπάρχει σαφήνεια στις μεταξύ μας πράξεις!
Ένας ευτυχισμένος γονιός, μεγαλώνει πάντα ευτυχισμένα παιδιά!
Ύμνο στην μητρική λειτουργία πλέκει και η ποιήτρια Κλαρίσα Πίνκολα Εστές, μιλώντας για την γνώση της στήριξης και αυταπάρνησης που έχουν ανάγκη όλοι οι άνθρωποι. Μ΄ ένα υπέροχο τρόπο η Κλαρίσα ενώνει τις ζωές, νέων γυναικών με τις γηραιότερες και τις καλεί όλες μαζί, να χαρίσουν κάτι από την πείρα και την σοφία τους, στις νέες γενιές.
Προτρέπει δηλ. στις ήδη συμμετέχουσες γιαγιάδες, να παραμείνουν όσο μπορούν ενεργές και δοτικές, ώστε ο κύκλος της ζωής όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να λειτουργεί με τρόπο ιαματικό.
Και είναι αγαπητοί μου αλήθεια, ότι στις δύσκολες περιόδους της ζωής μας, ακόμα και οι υπερήλικες γονείς μας, βοηθούσαν πάντα τις οικογένειες να σταθούν στα πόδια τους, όντας παρόντες, σε καθημερινή βάση στην φύλαξη και στήριξη των εγγονιών τους. Θεάρεστο το έργο τους, αφιερωμένος ο κόπος τους και η γνωστή παροιμία πάντα στα χείλη τους. «Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» Βοηθώ γιατί τους το οφείλω!!!! Λένε!
Τον τελευταίο μήνα οι εικόνες που πλημμύρισαν τα κανάλια, οι κραυγές του άδικου, που μαζί με τους τρομερούς ήχους των βομβών έσπασαν τα τύμπανα των αυτιών μας, τα κλάματα των παιδιών και το θυμωμένο παράπονο των τρομαγμένων μανάδων τους, μας γύρισαν πίσω……….πού;
Στις στράτες της απομάκρυνσης και της αποξένωσης, στο ταξίδι της ταλαιπώριας, σε καταυλισμούς και σκηνές, όπου μητέρες λιονταρίνες βρυχούνται, κλεισμένες στο απάνθρωπο τσίρκο του παραλόγου, που έστησε για άλλη μια φορά η απρόβλεπτη ζωή, γι’ αυτές!
Πατέρες στα χαρακώματα, μητέρες στον άγνωστο και δύσβατο δρόμο.
-Πώς να τα συμβιβάσεις και πώς να τα ξεχωρίσεις; Ο πόνος είναι ίδιος!
Φέτος η γιορτή της μητέρας πρέπει να έχει διπλή όψη, οφείλει να έχει δύο πρόσωπα στο κάδρο καρικατούρα, που τολμούν ακόμα να ζωγραφίζουν παρά την θέλησή μας, με ανεξίτηλη μπογιά, αυτοί που αγνοούν τους λαούς και την τρυφερή συνέχειά τους…Τα αθώα παιδιά!
Ας είναι λοιπόν, η γιορτή της μητέρας για αυτή την χρονιά, η γιορτή και των δυο γονιών, που προσπαθούν ακόμα με την λυπημένη, μαυρισμένη ψυχή τους, να σώσουν το αβέβαιο αύριο των παιδιών τους!

8 Απριλίου 2022

Μαρία Φετοκάκη