Φιγούρες και παραλλαγές από περασμένα καλοκαίρια
Σίγουρα δεν μπορείς ποτέ να ξεχάσεις το παιδί που ήσουν κάποτε, τότε που τα καλοκαίρια ζούσες στο νησί ή στο χωριό, σε πολυαγαπημένες αγκαλιές παππούδων και γιαγιάδων. Την μυρωδιά του ξυλόφουρνου, το ζεστό αχνιστό ψωμί, που δεν προλάβαινε ποτέ να κρυώσει, αντάμα με μια κόκκινη στρουμπουλή ντομάτα, ελιές κι ένα ζουλιγμένο ξερό κρεμμύδι, έτσι όπως συμπλήρωναν τη ευεξία του ουρανίσκου σου κι έφταναν στο απόγειο τη γεύση σου! Τα ζουμερά τσαμπιά της κληματαριάς στην αυλή, τα βασιλικά ολόγλυκα σύκα, το κατακόκκινο μισοφέγγαρο του καρπουζιού που έσταζε σαν μέλι στο πηγούνι σου, καθώς το δάγκωνες λαίμαργα. Το αυγό που μόνος έφερνες όλο ικανοποίηση κάθε πρωί απ’ το κοτέτσι.
Η πρώτη γνωριμία με το δεξί χέρι του παππού, τον κυρ Μέντιο, την κατσίκα, το πρόβατο…αλλά και το απογευματινό παγωτό που έλιωνε κι έσταζε, στα ακροδάχτυλά σου!
Ήταν κι εκείνο το σύρσιμο της σαύρας και του σαμιαμιδιού στις πυρακτωμένες ξερολιθιές, που σε τρόμαζε. Ήταν και τα φανταχτερά καΐκια στον μόλο, με τους ακούραστους ψαράδες, να ξεψαρίζουν κάθε πρωί τα δίχτυα, για να ευχαριστήσουν όλους εμάς που περιμέναμε πως και πως!
Ήταν εκείνες οι φεγγαρόφωτες βραδιές και το ατελείωτο παιχνίδι μας στους δρόμους και στα σοκάκια του χωριού. Ήταν η ελευθερία, η ξεγνοιασιά, οι βουτιές στην θάλασσα, το τσουρούφλισμα του ήλιου, που μας έκανε πειρατές, αγνώριστους, όταν επιστρέφαμε στην πόλη!
Ήταν και τα τζιτζίκια, να σε ξεκουφαίνουν ολημερίς και ολονυχτίς, κι εκείνα τα μικροσκοπικά μυρμήγκια, στρατιές ολάκερες, λες και πήγαιναν σε καταναγκαστική εργασία, σε ένα συνεχές σύρε κι έλα, πάνω σε κορμούς και σε δρόμους...
Κι όσο πιο πολύ μέναμε στο χωριό, τόσο περισσότερο μας ενοχλούσε να γυρίσουμε στην πόλη! Δυστυχία η παρεμβολή του χειμώνα κι ατέλειωτος ο χρόνος, ως το επόμενο καλοκαίρι.
Κι ήταν κι εκείνα τα πρώτα σκιρτήματα, αργότερα, που έκαναν τους χτύπους της καρδιάς να χορεύουν κλακέτες.
Ήταν το τρομαγμένο χάδι, το φιλί που δεν δόθηκε, τα λόγια που αλάλητα, μπερδεύτηκαν στα χείλη, οι ελπίδες που χάθηκαν κάπου στον δρόμο κι έφεραν δάκρυα στα μάτια, σαν τις πρώτες στάλες του φθινοπώρου, που δεν άργησε να ‘ρθεί. Μα και μια υπόσχεση που δόθηκε, γρήγορα ξεχάστηκε, λίγο πριν έρθει το πρώτο κρύο!
-Θα βρεθούμε και πάλι, θα βρεθούμε θα δεις είπες! Μα το ξέχασες!
Κι έτσι όπως το κύμα γοργό, σβήνει τα αποτυπώματα των βημάτων μας, έτσι δυστυχώς σβήνονται οι υποσχέσεις και οι θύμησες του καλοκαιριού...
Έρχονται όμως άλλες κι άλλες και ενώ κάθε χθεσινό σβήνει, εσύ όλο και ανακαλύπτεις νέες γνωριμίες, κάνεις νέες σχέσεις, και μεγαλώνεις...
Οι επισκέψεις στο χωριό γίνονται όλο και πιο αραιές κι εσύ γίνεσαι σαν τον άνεμο στ’ αλώνι, που διώχνει τ’ άχρηστα και κρατά τα χρήσιμα!
Και τα καλοκαίρια σου εναλλάσσονται με τους χειμώνες κι εσύ στήνεις μικρά προσωπικά φρούρια, σε έρημους μικροσκοπικούς κολπίσκους, για να ζήσεις τους εφηβικούς σου έρωτες όμορφα και αβίαστα…
Έχει η ζωή μια δική της μοναδική δύναμη, που σε αλλάζει και να σε εξελίσσει. Και σε ωθεί να την ζήσεις, ακόμα κι αν περπατήσεις πάνω σε καυτά βότσαλα το απομεσήμερο, σαν αδιαμαρτύρητος αναστενάρης.
Σε ενθουσιάζει το σύρσιμο του νερού στο σύρε κι έλα του κύματος, σε καλεί το γαλάζιο και το μπλε της θάλασσας, που έχει μια απίστευτη εκφραστικότητα κι ένα θαυμαστό κάλλος, όπως εκείνο της Αφροδίτης της Μήλου και της αγέρωχης Νίκης της Σαμοθράκης, όπως το γέλιο της μικρής γλυκιάς χωριατοπούλας, με τις καλοπλεγμένες πλεξούδες της, που σ’ ερωτεύτηκε κάποτε...! Εσύ άραγε;
Και όπως ευτυχισμένος βουτάς στο διάφανο δροσερό νερό κι ανέμελα κατεβαίνεις στον βυθό, αφήνοντας πίσω έγνοιες και βάσανα κι όλο ξανοίγεσαι, σαν το μικρό ανυποψίαστο ψάρι, λίγο πριν πέσει στο στόμα κάποιου μεγαλύτερου……Δεν γίνεται όμως πάντα έτσι, η ζωή προχωρά κι εσύ κάθε μέρα γίνεσαι και διαφορετικός...
Και την ώρα του δειλινού, όταν ανόρεκτα μαζεύεις την πετσέτα σου, τινάζοντας και τους τελευταίους κόκκους άμμου από πάνω της, επιστρέφεις αναγκαστικά στο σήμερα και στην πραγματικότητα, προσμένοντας πάντα ένα διαφορετικό αύριο……που θα σου δώσει χαρά και θα σε γεμίσει ελπίδες.
Ήταν όμορφο αυτό το καλοκαίρι, γιατί ζήσαμε την ξεγνοιασιά, στην φυγή και στην περιπέτεια. Με την ελπίδα να έρθουν κι άλλα τέτοια καλοκαίρια κι εμείς να είμαστε εδώ, για να τα ζούμε!
Καλό, γλυκό φθινόπωρο.
11 Σεπτεμβρίου 2022
Μαρία Φετοκάκη
