Παλεύοντας με τα κύματα στα στενά του Καφηρέα

Εκεί που τα βράχια γκρεμίζονται στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, για να συγκρατήσουν στις σχισμές τους τον ανθό της, εκεί που το νερό λαμπιρίζει την θολή τους όψη, εκεί που τα μεσημέρια στεγνώνουν στο μαγικό άγγιγμα του ήλιου, εκεί που ξεχωρίζει το ψηλότερο σημείο τους, εκεί στέκει αγέρωχος, στην άκρη του άγριου βράχου, ο μοναχικός γέρο φάρος, ρίχνοντας τις φωτεινές ριπές του κυκλικά, ελέγχοντας και παρατηρώντας !
Με το βλέμμα του διαρκώς στραμμένο στο πέλαγος... Πιστός οδηγός και συμπαραστάτης των καπεταναίων, καταμεσής του ταξιδιού τους.
Εδώ σε κάθε εσχατιά και σε κάθε απόμακρο ακρωτήρι της χώρας μας, ο χειμώνας δεν προβάρεται, μόνο φοριέται!
Το κρύο παγώνει τη σάρκα, υγραίνει και τσούζει τα μάτια και το βλέμμα καρφωμένο στο πέλαγος, αναζητά κάθε πλεούμενο που περνά με τα πανιά φουσκωμένα από τον άνεμο, να χορεύει στ’ αφρισμένα κύματα, που το λούζουν αδιάκοπα με την αλμύρα τους!
Τα κύματα άγρια, ατίθασα άτια, καλπάζουν πάνω στον παφλασμό τους, ανήμπορα ν’ αποφασίσουν προς τα πού θέλουν να πάνε!
Όσα παίρνει ο άνεμος... Δεν είναι το ρομαντικό ανάγνωσμα της Μάργκαρετ Μίτσελ, είναι το βουβό κι υπόκωφο παράπονο των κυμάτων, είναι το ξεστράτισμα του ανέμου, που περνά ξυστά και σφυρίζει σαν το φαρμακερό φίδι! Όσα παίρνει ο άνεμος και κάτι παραπάνω, αντικρίζεις όταν πλησιάσεις τον Καφηρέα…..Κάβο ντόρο, συνηθίσαμε να τον λέμε, για τον ντόρο που κάνουν τα κύματά του. Η επίσημη ονομασία της ναυτοσύνης είναι Cavo d’oro και σημαίνει χρυσό ακρωτήρι, από τα χιλιάδες χρυσά νομίσματα που κατακάθισαν στον βυθό του, κάτω από τα τσακισμένα κουφάρια των ναυαγισμένων πλοίων που τα μετέφεραν .
Εφτασφράγιστα μυστικά, δάκρυα, θυμοί κι αλμύρα. Και για να φτάσεις ως εκεί απ’ την στεριά, πρέπει να περάσεις φαράγγια και χαράδρες, δρακόσπιτα και συγκλονιστικούς γκρεμούς, με μικρούς καλά κρυμμένους κολπίσκους στην αγκαλιά τους! Το όρος Όχη με τα υπεραιωνόβια δένδρα, στον κρυμμένο καστανόλογγό του, εκεί που έζησαν κατά την μυθολογία, ο Δίας με την Ήρα τον πρώτο τους έρωτα. Σωστός νεραϊδότοπος και μια απρόσμενη διαδρομή πέρα από τις συνηθισμένες, με συγκλονιστικά μονοπάτια, με τ’ αγριοκάτσικα κρεμασμένα στα γκρέμια και το απολαυστικό πέταγμα των γλάρων, ιπτάμενη συνοδεία στο ταξίδι σου!
Με το βλέμμα καρφωμένο προς τον νοτιά, γεμάτος προσμονή, αντικρίζεις μετά από ώρα, το κάτασπρο ερημικό εκκλησάκι του Αϊ Γρηγόρη, καρφιτσωμένο λες, στο πέτο του ακρωτηρίου.
Ο Άγιος στην μοναστηριακή σιωπή του, σαν οντότητα με ψυχή και γρήγορη ανάσα, αγναντεύει χρόνια τώρα τα καράβια, που δεν του στερούν ποτέ το σταυροκόπημα και την κλίση του κεφαλιού, όλων των ναυτικών, σαν δέηση στην χάρη του! Κι εκείνος ξορκίζει τα κύματα και προστατεύει κάθε τολμηρό καπετάνιο, που πλησιάζει για το θαλασσινό προσκύνημά Του, κόντρα στον θυμό και την αγριάδα του κάθε καιρού!
Κι εκεί παρά δίπλα ο βράχος με το φανάρι, που άναψε μόλις το 1980 όταν έφτασε το ρεύμα εκεί!
Ένα από τα πιο επικίνδυνα και δυσκολότερα περάσματα της χώρας μας!
Σ΄ αυτό λοιπόν το δύσκολο πέρασμα, των 7 ναυτικών μιλίων, που τον χωρίζει από το ακρωτήριο της γριάς στην Άνδρο, στέκει ανάμεσα σε θρύλους και παραμύθια, σε καταιγίδες και θεόρατα κύματα, ο Αράπης, ο φάρος του Καφηρέα, που φωτίζει τον νερένιο δρόμο που περνάει εμπρός του και συνομιλεί με το ολόγιομο φεγγάρι στην Πανσέληνο και με τ’ αστέρια τις ασέληνες νύχτες!
Η πορεία της ζωής του, όμοια μ’ εκείνη των ανέμων, μοναχική, σκληρή, αλύτρωτη! Τον λένε ξυλοφάγο οι καπεταναίοι, απ’ τα πολλά ναυάγια, απ’ τα τσακισμένα σκαριά, που κοιμίζει στα σπλάχνα του.
Τον λένε όμως και Χιώτη, γιατί έρχεται κατ’ ευθείαν ανατολικός και κρύος από το νησί και φέρνει μαζί του κρύο και χιόνι.
Λες και δεν ξεθυμώνει ποτέ, ούτε όταν γλυκαίνει ο καιρός και γαληνεύει ο άνεμος, αυτός πάντα θα θυμώνει κι θ’ ανταριάζει τα στενά, σαν άνδρας με βαριά πληγωμένο εγωισμό!
-Αλήθεια γιατί Άι Γρηγόρης εδώ στο αντάμωμα με την θάλασσα; Που είναι ο παραδοσιακός προστάτης των ναυτικών μας, ο Άι Νικόλας ρωτώ;
-Είναι σαν οι κάτοικοι που γνώριζαν καλά την σκληράδα του στενού, να μην ήθελαν ν’ αφήσουν, το βάρος και την ευθύνη στον γέροντα Άι Νικόλα.
-Να μην τον εκθέσουμε λένε, πως να τα βάλει με τέτοιους καιρούς;
Ο κάθε μοναχικός φάρος έχει τον δικό του χαρακτήρα, έχει μια διάσταση ιερή, σεβάσμια, αθώα και ταπεινή συνάμα. Το σιωπηλό ανιδιοτελές στίγμα του, μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας, συμβολίζει την ασφάλεια, μέσα στον κίνδυνο και το φως μέσα στο σκοτάδι.
Η 21η κάθε Αυγούστου είναι η παγκόσμια ημέρα των φάρων!

14 Οκτωβρίου 2022

Μαρία Φετοκάκη