Όταν οι γιορτινές ημέρες είχαν άλλη λάμψη

Εκείνο το παλιό σπίτι των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, δεν υπάρχει πιά! Επιστρέφω όμως σ’ αυτό, κάποιες τέτοιες γιορτινές μέρες, μέσα απ’ τα όνειρά μου! Το βλέπω πάντα ζεστό, στολισμένο, με διάχυτες τις μυρωδιές από γαρίφαλο και κανέλλα και με ολοζώντανη την παρουσία των γονιών μου! Γιορτινή φαντασίωση, αναπόληση, νοσταλγία; ίσως…..
Μυρίζω ανεξήγητα, την μυρωδιά της φρέσκιας ρητίνης του κυπαρισσιού, που λες και στέκει ακόμα δροσερό, στην ίδια οικειοποιημένη γωνιά του!
Όνειρο, συμπαγές συννεφάκι, με τις αναμνήσεις ζωντανές αρτηρίες, να τροφοδοτούν γλυκά τον νου μου!
Ζαχαροζυμωμένα τα όνειρά μου, σαν τα μυρωδάτα κουλουράκια της μαμάς, με οσμές και γεύσεις, που ποτέ δεν κατάφερε να σβήσει ο χρόνος!
Οι σκέψεις για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, μοιάζουν με φορείς αγάπης, ασφάλειας και προστασίας, αν όμως κάποια στιγμή μας φύγουν, γίνονται αυτόματα αχθοφόροι θλίψης, πόνου και μοναξιάς!
Δίνουμε όμως, πάντα χώρο στις αναμνήσεις μας, να έρθουν να καθίσουν πλάι μας και να μας ταξιδέψουν νοσταλγικά. Να τους προσφέρουμε ένα μυρωδάτο σπιτικό λικέρ, να πιούμε στην υγεία παρόντων και απόντων και κοιτώντας παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες, να ανανεώσουμε τη γηραιά μνήμη μας, και να ζωντανέψουμε αγάπες κι έρωτες, που χάθηκαν στο διάβα των χρόνων!
Σαν τα μικρά, παλιά σοκολατάκια στην φοντανιέρα της ζωής μας!
Καθώς όμως έχει περάσει ανεπιστρεπτί η όμορφη παιδική ηλικία μας, κάνουμε εκεχειρία με τον χρόνο και αναστολή στην όποια θλίψη μας βαραίνει αυτές τις γιορτινές μέρες!
Έτσι η θύμησή μας, αν δεν πεθάνει πρόωρα από άνοια, θα είναι παρούσα, να θυμάται ευτυχισμένα Χριστούγεννα γύρω από ένα όμορφα στολισμένο τραπέζι, με την ρετσίνα να ρέει και τα παραδοσιακά φαγητά να ερωτοτροπούν με τον ουρανίσκο μας!
Παιδί την δεκαετία του 50΄ κι εγώ, κάνω συχνά νοσταλγικές αναδρομές, φέρνοντας στο νου μου, εικόνες της αναδυόμενης μεταπολεμικής Αθήνας!
Μια οικογενειακή βόλτα στα μικρά μαγαζιά της Αιόλου, της Αθηνάς και της πλατείας Κοτζιά, με τους ταπεινούς, αυτοσχέδιους, γιορτινούς πάγκους.
Μαγνήτης όμως για τα παιδικά θέλω μας, ήταν μια επίσκεψη στα μεγάλα μαγαζιά της Σταδίου, της Ερμού, στο Μινιόν της Πατησίων, στην φορτωμένη παιχνίδια Πανελλήνια Αγορά και στου Λαμπρόπουλου στα Χαυτεία, με τις υπέροχα φωτισμένες βιτρίνες και τα χιλιάδες παιχνίδια, που κέντριζαν την περιέργειά μας και «που επικοινωνιακά, ψώνιζε πάντα, πριν από μας για μας!»
-Ήταν άραγε αυτή, η πιο εξωραϊσμένη δεκαετία της ζωής μου; Ή εγώ θέλω να την θυμάμαι έτσι; Φταίει μάλλον εκείνη η παιδική, ξέγνοιαστη ηλικία μου!
Συχνές Χριστουγεννιάτικες διαδρομές σε μικρούς και μεγάλους δρόμους, με λίγα χρήματα, αλλά με μεγάλη διάθεση και κέφι απ’ όλους!
Δύσκολο να το μεταφέρεις με λόγια σήμερα, σε έναν νεαρό Αθηναίο, ότι από το θέατρο Ρεx και κάτω, όλη η Ελλάδα από την επαρχία και τις άλλες αθηναϊκές γειτονιές, ήταν εκεί και κυκλοφορούσε γεμάτη τσάντες και πακέτα! Όλα όμως είχαν μια καλοσύνη, μια ανθρωπιά, έστω κι αν η εικόνα της πόλης ήταν φτωχική, ο κόσμος έδειχνε να μην το καταλαβαίνει.
Την δεκαετία του 60΄η αθηναϊκή κοινωνία αλλάζει, διψά για διασκέδαση και ευημερία. Μεγάλα σαλόνια ανοίγουν, ξενοδοχεία καλούν σε ρεβεγιόν, που βέβαια μόνο σε πλούσιους απευθύνονται. Αλλά και η μεσαία τάξη που αρχίζει να ξεχωρίζει και να υπάρχει, φροντίζει να διασκεδάζει στα μεγάλα σαλόνια των νεοαποκτηθέντων διαμερισμάτων!
Σε υψηλό σημείο πλέον η ματαιοδοξία, η πόλη ντύνεται στα ιλουστρασιόν.
Οι φωτογραφίες εκείνης της εορταστικής Αθήνας του Κ. Μπαλάφα που ξεπήδησαν από τα αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, είναι το αδιάψευστο νοσταλγικό έστω και φευγαλέο ζωντάνεμα, όσων χάθηκαν τελικά μετά από λίγα χρόνια στην στροφή του δρόμου!!!!!!
Μπορεί πραγματικά αυτή η μεταπολεμική γενιά, που πραγματικά είχε ανάγκη να ζήσει, να έκανε κάποια πιο γρήγορα βήματα και να σκόνταψε;
Μπορεί να θέλησε να πλησιάσει πιο γρήγορα την Ευρωπαϊκή νοοτροπία, να κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο, να προβληθεί, να προχωρήσει……
Τα Χριστούγεννα έφερναν πάντα καλή διάθεση κι έναν αέρα προσδοκίας, για να πιστέψει ο κάθε Έλληνας ότι το αύριο θα ήταν πάντα καλύτερο απ’ αυτό που είχε περάσει, ήταν όμως αλήθεια;
Η ζωή μας έδειξε ότι αν θυσιάσουμε στο καινούργιο, κάθε τι παλιό που πέρασε, να είσθε σίγουροι ότι πολύ γρήγορα θα το αναζητήσουμε!
Ας μην πολυλογούμε όμως τέτοιες μέρες, ας ζήσουμε με τις αναμνήσεις μας, ας διορθώσουμε κάποια από τα λάθη μας κι ας περιμένουμε τις καλύτερες μέρες που θα ’ρθουν, χορεύοντας με τους ήρωες της ζωής μας, της καρδιάς μας, της διπλανής πόρτας, γιατί τέτοιες μέρες, τίποτα πολυτιμότερο από μια αληθινά, ζεστή αγκαλιά, ενός προσφιλούς προσώπου! Γιατί και σήμερα συμβαίνουν θαύματα, αρκεί να είμαστε εκεί να τα ζήσουμε!
Πολύτιμες, ευχές για θερμές, οικογενειακές εορτές!

11 Νοεμβρίου 2022

Μαρία Φετοκάκη