Νέα πνοή ζωής στο θέατρο Λυκαβηττού
Τα φώτα ανάβουν και πάλι, η δύναμή τους εξαφανίζει την πόλη στα πόδια του θεάτρου, λες και την καταπίνει….. Το θέατρο κατάμεστο από κόσμο μας γυρνά σε άλλες εποχές…. Η ορχήστρα έχει ήδη πάρει θέση και οι μουσικοί με καλά κουρδισμένα τα όργανά τους, χαϊδεύουν τις χορδές και τα πλήκτρα, δίνοντας ζωή στο αγουροξυπνημένο, κοίλο θέατρο του λόφου μετά από δέκα πέντε χρόνια σιγής! Το θέατρο στη μέση του παλιού νταμαριού, που πρώτη η Άννα Συνοδινού σκέφθηκε ότι ήταν αναγκαίο να γεννηθεί και να υπάρξει, εκείνη την δύσκολη δεκαετία του ΄60.
Σαν ένα τεράστιο πιάτο ραδιοτηλεσκοπίου, όπως χαρακτηρίστηκε ο σκελετός του και ως ένας ιπτάμενος δίσκος χιλιάδων θέσεων, ήταν η έμπνευση του δημιουργού του Τάκη Τζενέτου, αρχιτέκτονα, οραματιστή μα και μελλοντολόγου! Γιατί άραγε μελλοντολόγου; Γιατί εκείνη την μακρινή και δύσκολη εποχή για την πατρίδα μας, επινοεί την εικονική διάφανη κάψουλα της τηλεργασίας, όπου το ανθρώπινο σώμα μέσω της τεχνολογίας επικοινωνεί, ελαχιστοποιώντας τις μετακινήσεις και χαρίζοντας περισσότερο χρόνο στους πολίτες.
Δυστυχώς για εμάς, το μυαλό αυτού του τόσο χαρισματικού ανθρώπου σίγησε στα 51 του χρόνια, βάζοντας δυστυχώς ο ίδιος τέλος στην ζωή του το 1977! Με πλήθος ιδιαίτερων κατασκευών, όπως το εργοστάσιο του Φιξ, το κυκλικό σχολείο, η μονοκατοικία στο Καβούρι με την προβεβλημένη βεράντα, το ξενοδοχείο των 1000 κλινών στην Αθήνα, η πολυκατοικία στην Λ. Αμαλίας και π. α.
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέατρο του Λυκαβηττού.
Φτιαγμένο όλο από σίδερο, υποδέχεται την ανατολή κάπως αργά το πρωί, αλλά αποχαιρετά όλα τα ηλιοβασιλέματα από τα 300 μέτρα του ύψους του, που ζωγραφίζουν το αστικό τοπίο της Αθήνας και δροσίζουν την πυρακτωσιά τους στα ήσυχα νερά του Σαρωνικού! Στημένο πλάι στο παλιό νταμάρι, με την νέα του όψη, επικοινωνεί τις αντοχές του στον χρόνο, θυμίζοντάς μας, ότι δεν στέκουν μόνο στον χρόνο τα αρχαία μνημεία, στέκουν και αυτά που φτιάχτηκαν χωρίς συμβιβασμούς, με ερευνητικές μελέτες, καλά υλικά και μεράκι του δημιουργού τους!
Δημιουργού που πραγματικά ήθελε να εκσυγχρονίσει την δυναμική της Αθήνας του 1955- 67, για το καλό της Ελληνικής κοινωνίας!
Ποιος όμως είναι ο λόφος του Λυκαβηττού, που υπερίπταται της πόλης και στέκει περήφανος απέναντι στην μεγαλοπρέπεια του Παρθενώνα, που ποτέ δεν τον υποτίμησε κι ας στέκει αιώνες τώρα στην σκιά του!
Ο λόφος λέγεται ότι ξεπήδησε ξαφνικά, όταν ξέφυγε από τα χέρια της θεάς Αθηνάς ένας βράχος, που κουβαλούσε από την Πεντέλη.
Αυτός ο λόφος με το πολυτραγουδισμένο εκκλησάκι του Άη Γιώργη στην κορυφή του, θυμίζει ξωκλήσι σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί!
Εκεί λοιπόν το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, έζησε κάποιος μοναχός με τον παραγιό του. Πέθαναν και οι δύο στις αρχές του 20ου αιώνα και είναι θαμμένοι σε κοινό μνήμα, ίσως το ψηλότερο αυτής της πόλης!
Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, με αφορμή το συνέδριο που έγινε το 1929 στην Αθήνα ανέβασε στον λόφο ένα φάρο.
Με χροιά μοντέρνας τέχνης και με πρόσφατες τις μνήμες της Μικρασιατικής καταστροφής, θεώρησε ότι το να ρίχνει τις λάμψεις του κάθε βράδυ πάνω από τις στέγες των Αθηναϊκών σπιτιών, θα ήταν ένα μήνυμα ασφάλειας! Το συνέδριο χάρη στον Φάρο, πήρε το όνομα «Φάρος της ειρήνης».
Στα αρχεία του Πολεμικού ναυτικού δεν υπάρχει κανένα στοιχείο γι’ αυτόν.
Καταστράφηκε όπως και πολλοί άλλοι φάροι από την μανία των Γερμανών Ναζί. Σήμερα στην θέση του υπάρχει το κιάλι, που κατασκοπεύει τις γωνιές της πόλης, τα νησιά του Σαρωνικού και το υπέροχο καθρέφτισμα του ήλιου στην επιφάνειά του! Λίγο πιο πέρα από τον Άη Γιώργη το μικρό ξωκλήσι των Αγίων Ισιδώρων, κρυμμένο σε μια μικρή σπηλιά και κοντά στο μικρό νταμάρι. Μια χαράδρα πιο κάτω, σου χαρίζει την εντύπωση ότι έχεις φύγει πιά από την πολύβουη Αθήνα, αφού κανένας ήχος της πιά δεν σε αγγίζει!
-Ανεβαίνοντας εκεί, ξέφυγε του χαμού η Αθήνα…… ήταν σαν να πέθανε. Έγραψε ο Καρυωτάκης κι ήταν αλήθεια!
Στα ριζά του βράχου, ένα τρενάκι σαν παιδικό παιχνίδι άλλης εποχής, ανεβοκατεβαίνει κρυμμένο στην καρδιά του βράχου. Παραδίπλα ένα αντιαεροπορικό καταφύγιο του 30΄στα σπλάχνα του κι αυτό, προδίδεται από τις καμινάδες εξαερισμού που πετάγονται από το έδαφος και μια κλειδαμπαρωμένη σιδερένια στρατιωτική πόρτα.
Η πόλη την νύχτα γλυκαίνει, φαντάζει μαγική και ο λόφος είναι το καλύτερο σημείο να την θαυμάσεις και να την λατρέψεις!
Πόσοι από εμάς δεν δώσαμε τα φανερά ή τα κρυφά ραντεβουδάκια μας στις πευκόφυτες πλαγιές του; Πόσους έρωτες είδε κι έζησε, πόσες εικόνες ομορφιάς αποτυπώθηκαν στην μνήμη του, με πόσα γλυκά φυλλορροήματα σκέπασε και προστάτεψε τα μυστικά μας, μα και πόσες εικόνες και μουσικές πλημμύρησαν το θέατρο και μάγεψαν κάθε γωνιά του λόφου του, ντύνοντας μουσικά τα ανέμελα νιάτα μας!
Το θεατράκι κάποια στιγμή σίγησε, λόγω φθοράς στην στατικότητά του, ή πιθανόν λόγω αδιαφορίας, η της συχνής ασυνεννοησίας των ελληνικών δεδομένων. Δεκαπέντε χρόνια ατελείωτης σιωπής, απομόνωσης, ανυπαρξίας. Δεκαπέντε χρόνια μετά, η περιφέρεια Αττικής και ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισαν να ξαναζωντανέψουν το όνειρο και μαζί μ’ αυτό να χαρίσουν σε όλους εμάς, εκείνη την ανάμνηση που ανεβοκατεβαίναμε ιδρωμένοι αλλά ευτυχισμένοι τον φιδίσιο δρόμο του, που μας έβγαζε σε ξαστεριές και φεγγαρόφωτα σ’ εκείνα τα όμορφα δυναμικά νεανικά μας χρόνια!
Ένα φαντασμαγορικό παράθυρο με θέα την όμορφη κόρη της θεάς Αθηνάς άνοιξε. Ένας νέος παρατηρητής της πόλης γεννιέται, καλοδεχούμενος, καλότυχος και καλοτάξιδος να είναι. Αυτή η πόλη πάντα θα αγαπά το όμορφο και πολιτισμένο απ’ όπου κι αν προέρχεται!
5 Σεπτεμβρίου 2023
Μαρία Φετοκάκη