Σ' ένα έλκηθρο γεμάτο ελπίδα και αγάπη

Με τι καρδιά να γκρεμίσεις ένα μύθο τόσων χρόνων;
Με τι τρόπο θα αποδομήσεις την εικόνα του γελαστού παππούλη με την λευκή γενειάδα και τα κόκκινα μάγουλα, χωρίς να φοβάσαι ότι θα φανείς εσύ ο αναξιόπιστος;
Ποιος θα πάρει το ρίσκο, να εξηγήσει την πραγματική ή μη ύπαρξή του;
Όταν όλου του κόσμου τα παιδιά, ζουν στην αίσθηση του μαγικού, πως να τους την αλλοιώσεις; Γιατί στ’ αλήθεια κάποια μαγικά μπορείς κι εσύ να τα φτιάξεις και μάλιστα με πολύ φθηνά υλικά, που δεν θα έχουν την αίσθηση του περιττού, αλλά του ευπρόσδεκτου!
Στην άκρως καταναλωτική κοινωνία μας, τα παιδιά ζητούν απίστευτα δώρα πλέον! Κι όλοι εμείς οι μεγάλοι, προσπαθούμε να μετριάσουμε τα θέλω τους, προσαρμόζοντας τις επιθυμίες τους, στις δικές μας δυνατότητες!
Δεν καταφέρνουμε όμως πάντα, να τους αλλάξουμε γνώμη, είναι αλήθεια!
-Μήπως αγάπη μου, ο άγιος Βασίλης δεν καταφέρει να σου φέρει αυτό που του ζητάς, γιατί είναι πολύ ακριβό; Ρωτά η μαμά του τον μικρό Σόλωνα.
Ο μικρός σκέπτεται για λίγο και απαντά με την παιδική του αφέλεια!
-Πως γίνεται αυτό, όταν πέρσι έφερε ολόκληρο ποδήλατο στο Πέτρο;
Τι θα τον δυσκόλευε να φέρει έναν υπολογιστή και σ’ εμένα;
Εμπρός στην κάθε παιδική επιθυμία, όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Και ο άγιος έχει τον τρόπο να χαρίζει χαρά και ευτυχία με τα δώρα του, αλλά και πολλές - πολλές αναμνήσεις, που ξεπερνούν έθνη, θρησκείες, κουλτούρες και συνήθειες, γιατί είναι το πνεύμα του που κυριαρχεί σε όλο τον κόσμο κι εκείνο το μαγικό παραμύθι, που δεν θα πάψει ποτέ να λέγεται από τους μεγάλους προς τα παιδιά και να εμπνέει, φτιάχνοντας ανάλαφρα γαλάζια όνειρα, σ’ ένα κόσμο κάθε άλλο παρά αγγελικά πλασμένο!
Φέτος ο άγιος έφυγε χωρίς ν’ αφήσει δώρα, ήταν πολύ θυμωμένος κι όλο ξεφυσούσε……. Ο Ρούντολφ δεν ήξερε πώς να τον ηρεμήσει και το μόνο που έκανε ήταν να οδηγεί το έλκηθρο πότε χαμηλά και πότε ψηλά, περιμένοντας ν’ αλλάξει γνώμη……Δεν είχε ακούσει για μέρες, το τρανταχτό γέλιο του, όπως παλιά.
-Μην προσπαθείς να με πείσεις, χαμένος κόπος του φώναξε!
-Βλέπεις εκεί κάτω τις ρουκέτες πως εκσφενδονίζονται, τις βόμβες πως καταστρέφουν και τη νύχτα να γίνεται μέρα από τις λάμψεις.
Πολυκατοικίες να γίνονται άμορφοι σωροί, παρασύροντας μαζί τους ανθρώπινες ζωές, που έως πριν λίγο ζούσαν ανέμελα μια φυσιολογική ζωή!
-Τι να πω, πέρσι ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, φέτος στην μέση Ανατολή. Ένα καζάνι που βράζει ο κόσμος κι εγώ με τι καρδιά να πλησιάσω; Τι να τα κάνουν τα παιδιά τα δώρα, όταν τους λείπει το φαγητό, οι γονείς τους, τ’ αδέλφια τους;
Οι παγωμένες χειμωνιάτικες νύχτες, έφεραν φόβος στις καρδιές, μα πιο πολύ μια μεγάλη απογοήτευση για την αξία της ανθρώπινης ζωής!
Είναι αλήθεια ότι του αρέσει να ταξιδεύει κάτω από ένα καθαρό, έναστρο ουρανό και να πραγματοποιεί αγόγγυστα, την κάθε επιθυμία των μικρών του φίλων, των παιδιών, σκέφτεται ο Ρούντολφ….
Ο γέρο τάρανδος τον κοιτούσε μ’ εκείνα τα πελώρια θλιμμένα μάτια, αμίλητος και λυπημένος. Πόσο δίκιο έχει σκέφτηκε, γιατί τα παιδιά να μην μπορούν να χαρούν αυτές τις γιορτινές μέρες; Σε τι έφταιξαν;
Γιατί τούτες τις άγιες ημέρες, φέρνεις στο νου αγαπημένους ανθρώπους, καλούς φίλους, παιδιά με κόκκινα μάγουλα, γλυκές γιαγιάδες, σοφούς παππούδες, αγκαλιές πλάι σε στολισμένα έλατα, γιορτινά στολίδια και δώρα, τυλιγμένα σε φανταχτερά πακέτα με κόκκινους και χρυσούς φιόγκους, μυρωδιές από γαρύφαλλο και κανέλα, θαλπωρή και αγάπη!
Όταν όμως η πραγματικότητα σε προσγειώνει κάπου αλλού, η μαγεία εξαφανίζεται και συ μένεις με την νοσταλγία άλλων καιρών και δικαίως επαναλαμβάνεις εκείνο το συνηθισμένο: Κάθε πέρσι και καλύτερα…
Για τα παιδιά όμως, που περιμένουν καρτερικά τις γιορτινές μέρες, που θ’ αλλάξουν το σκηνικό της καθημερινότητάς τους, που τα πάντα θα πασπαλισθούν με ασημόσκονη και άχνη, θα ξεχάσουν για λίγο κι εκείνα την προέλευση των δώρων, που θα έχουν πάρει την θέση τους κάτω από το στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δένδρο, παρασυρόμενα από την επιθυμία και την χαρά της έκπληξης, στο άνοιγμα τους!
Η αφήγηση του παραμυθιού, με πρωταγωνιστή τον χαρισματικό και δοτικό παππούλη, ακόμα και σε καιρούς πολέμου και κρίσης, παραμένει πάντα γοητευτική.
Ίσως εκεί βρίσκεται και το κλειδί της εξήγησης, του ποιος πραγματικά είναι, πόθεν έρχεται και που πηγαίνει, όταν όλα τα φωτεινά λαμπιόνια σβήσουν και το όνειρο των ημερών παρέλθει, να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα των υπολοίπων 350 ημερών του χρόνου!
Αν το πνεύμα των Χριστουγέννων συνεχίσει να μας λέει κάτι, τότε το πραγματικό νόημά του βρίσκεται σε χώρους που αγαπούν τον άνθρωπο.
Προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να οδηγήσουμε τα παιδιά μας, βοηθώντας τα να καταλάβουν ότι κι αυτά θα μπορούσαν κάποια στιγμή να γίνουν μικρά αγιοβασιλάκια, χαρίζοντας δωράκια, αγάπη και στοργή, σε άτομα που δυστυχώς δεν είχαν την τύχη να είναι υγιή, αρτιμελή και αυτοεξυπηρετούμενα, ή παιδιά που στερήθηκαν τους γονείς τους και την ζεστασιά μιας οικογένειας. Με αυτό τον τρόπο μεγαλώνοντας, θα συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει ελπίδα, εφ’ όσον η ανθρωπιά βρίσκει δρόμο να φωτίζει και τις πιο δύσκολες και σκοτεινές περιπτώσεις.
Και να δώσουν κι αυτά με την σειρά τους, το δικό τους χέρι βοήθειας, όπου υπάρχει ανάγκη, στον βαθμό βέβαια που μπορούν να το κάνουν!
Ίσως με αυτόν τον τρόπο λιγοστέψουν και οι υποχρεώσεις του γελαστού παππούλη, αυτές τις κουραστικές, γιορτινές ημέρες κάθε χρόνου...
Με την ευχή να έχουμε, κατανόηση μεταξύ μας, θαλπωρή και συντροφικότητα στις οικογένειές μας, υγεία και αγάπη, ας βοηθήσουμε να είναι διαφορετικές, αυτές οι γιορτινές μέρες που θα’ ρθουν.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

14 Νοεμβρίου 2023

Μαρία Φετοκάκη