Λίμνη Κερκίνη, υγρή μεγαλοπρέπεια

Υπάρχει εκείνο το μαγικό συστατικό, που κάνει ξεχωριστή αυτή την βόρεια πλευρά της πατρίδας μας. Κι αν πας κι αν την επισκεφθείς κι αν κουραστείς, για να προλάβεις να τα δεις όλα, τόσο περισσότερο θα την εκτιμήσεις και θα την αγαπήσεις. Γιατί εκτός από την μαγευτική φύση της, τα καταπράσινα ως τις κορυφές δάση της, τα ποτάμια, τις πηγές, τα φαντασμαγορικά σπήλαια, θα καταλάβεις ότι την διαφορά την κάνουν οι άνθρωποί της! Εκείνοι που σε υποδέχονται με καλοσύνη, ευγένεια, απλότητα, όρεξη για ζωή και προσφορά. Θα σε καλοδεχθούν, θα σε φιλέψουν ό,τι έχουν, θα φροντίσουν να περάσεις καλά, για να νοιώσεις μόνος σου, την μεγάλη διαφορά του εκεί, με το εδώ!!!
Η φύση πρώτη και καλύτερη στήνει το πιο παραδεισένιο σκηνικό της και το μόνο που σου ζητά είναι να το θαυμάσεις, να το χαρείς και να το εκτιμήσεις! Και θα νοιώσεις τη διαφορά, από την πρώτη επαφή και θα αισθανθείς όπως νοιώσαμε κι εμείς, πολύ τυχεροί!
Βρεθήκαμε σ’ ένα ευαίσθητο κόσμο, με τέτοια ποικιλότητα και ομορφιά, που δεν μπορείς αν δεν τον περπατήσεις να την υποψιαστείς!
Οι περιγραφές και οι φωτογραφίες, θα είναι πάντα φτωχές, γιατί η αυθεντική αίσθηση της πραγματικότητας, δεν περιγράφεται! Η βασίλισσα των αισθήσεών μας η όραση, ακριβή και αναντικατάστατη, είναι εκείνη που αξιολογεί Γι’ αυτό και μόνο με την παρουσία σου αισθάνεσαι την ομορφιά και την ζεις, όπως πραγματικά είναι!
Δυο λιμναίες βάρκες, με δυο πληθωρικούς, καλοσυνάτους βαρκάρηδες, μας περίμεναν στο μόλο του φράγματος του Λιθότοπου, ενός μικρού παραλίμνιου χωριού, με ευδιάκριτες μόνο τις κόκκινες σκεπές του, τον φύλακα προστασίας του φράγματος και της λίμνης, που δροσίζει γλυκά τις παρυφές του. Οι μηχανές τους στο ρελαντί, χαράζουν την γαλήνια επιφάνεια της λίμνης καθώς ο ήλιος αρχίζει να απομακρύνεται προς την δύση του. Τα περισσότερα ενδημικά πουλιά στις φωλιές, με τους μικρούς νεοσσούς τους και λίγα στις όχθες, για το τελευταίο γεύμα της ημέρας. Λίγα σύννεφα καθρεφτίζονται και γκριζάρουν τα ήρεμα νερά της, μια αποικία από νούφαρα σκεπάζει ένα μεγάλο κομμάτι της έκτασής της. Ένα κοπάδι βουβάλια, με το μαύρο τρίχωμά τους βρεγμένο να λαμπυρίζει στις τελευταίες αχτίνες του ήλιου, κάνει την τελευταία βουτιά του για σήμερα! Τα άλογα σε μεγάλες παρέες μαζί με τα μικρά τους, δροσίζονται λίγο πιο κάτω από το καθάριο δροσερό νερό της. Στα καταπράσινα δροσερά παραλίμνια λιβάδια της, πλήθος μοσχάρια απολαμβάνουν την δροσερή τροφή τους. Σαν εναερίτες οι πελεκάνοι πάνω στους στύλους, με τις ιπτάμενες φωλιές τους, κομπάρσοι και αυτοί στην ιστορία τούτης της τεχνικής λίμνης, που έγινε πιά ένα με την φύση. Μπορείς εύκολα να την πεις γη της επαγγελίας, κανείς δεν θα σε διαψεύσει!
Το μαγικό καθρέφτισμα των ορεινών όγκων στα νερά της, οι ήχοι, η αύρα που εμπνέει το ανεξάντλητο τοπίο της, μοιάζει μ΄ ένα ταξίδι, άλλοτε αληθινό κι άλλοτε ονειρικό! Η λίμνη φαίνεται απέραντη, μα κάπου σε μια άκρη της, ένα βυθισμένο χωριό καταθέτει και τα τελευταία όπλα του, στην φυσική διάβρωσή του! Υπήρξε…. σήμερα πια δεν υπάρχει!
Το Αγγελοχώρι του Θ. Αγγελόπουλου το 2001, το μεγαλύτερο κινημα/κό ντεκόρ του Γ. Πάτσα, με τα 92 πλινθόκτιστα σπίτια, την εκκλησία με το ψηλό καμπαναριό, το καφενείο, όλα μεταφερόμενα. Κι όμως ρήμαξαν ελλείψει έμπνευσης και περίσσιας αδιαφορίας, των τοπικών αρχόντων. Τα άφησαν να κοιμούνται βυθισμένα στην λήθη τους, μελαγχολικά λουσμένα στην υγρασία, στην πρωινή και βραδινή ομίχλη, που θολώνει τα μοναδικά χρώματά της και στην απέραντη γαλήνη των νωχελικών νερών της. Το λιβάδι που δακρύζει, τυπώθηκε στην μνήμη μας, στην ταινία του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη και στις υπέροχες φωτογραφίες της Χριστίνας Παπαφράγκου. Δέκα χρόνια πριν το 1991 στον ίδιο ποταμό τον Στρυμόνα, στην γέφυρα της Βυρώνειας, ο ίδιος γύρισε το Μετέωρο βήμα του πελαργού, με τον Μ. Μαστρογιάννι. Έρωτας ο τόπος αυτός για τον Θ. Αγγελόπουλο, έρωτας όμως και για κάθε σημερινό επισκέπτη.
Γιός του Ωκεανού ο Στρυμόνας με τους δεκάδες παραποτάμους του, που μεγαλόπρεπος κατεβαίνει από την Βίτοσα της Βουλγαρίας, αποτελούσε κυρίαρχο στοιχείο από τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου, αφού στις εκβολές του, στον Στρυμονικό κόλπο, ήταν το αγκυροβόλιο του στόλου του. Σήμερα οι προσχώσεις του μειώνουν πολλές φορές το βάθος της λίμνης και ανεβάζουν την στάθμη της ανάλογα με τα καιρικά φαινόμενα.
Έχει κι άλλες ομορφιές τούτος ο τόπος, πηγές με ιαματικά λουτρά στο Σιδηρόκαστρο, στο Άγκιστρο, στην Νιγρίτα, το σπήλαιο του Αγγίτη, με τον ποταμό να διαπερνά καθάριος τα σπλάχνα του. Το φαντασμαγορικό σπήλαιο της Αλιστράτης, ένα από τα τρία ωραιότερα της πατρίδας μας! Την Αμφίπολη με τα κρυφά μυστικά του τύμβου της, τα πολλά οχυρά στις πλαγιές του όρους Κερκίνη (Μπέλλες). Πήγαμε στο Ρούπελ με την αναλλοίωτη ιστορική μνήμη του. Στην σπουδαία γυναικεία Μονή του Τιμίου Προδρόμου του 12ου-13ου αιώνα κοντά στις Σέρρες. Κι εκεί στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Βυρώνειας, εκεί που υπογράφηκε η συνθήκη για τα νέα σύνορα της Ελλάδας, από τον βασιλέα Κωνσταντίνο και τον Ελ. Βενιζέλο το 1913, η ομορφιά περισσεύει. Πανύψηλα πλατάνια σε δροσίζουν με την πυκνή σκιά τους, ο σταθμός καλοδιατηρημένος, έχει μεταλλαχθεί σε ένα όμορφο εστιατόριο με τοπικές και όχι μόνο γεύσεις. Ενορχηστρωτής ο Λευτέρης, ιπτάμενος εν αποστρατεία της πολεμικής αεροπορίας, κρατά σήμερα την ταβέρνα σαν παιδί του, (έχει πέντε). Οι ιστορικής σημασίας φωτογραφίες και πίνακες, κοσμούν όλους τους τοίχους της. Κι εκεί στα ψηλά του Μπέλλες στο χωριό Πορόια η ευρηματικότητα των γυναικών του γυναικείου συνεταιρισμού μας εκπλήσσει. Ας ήταν ως εδώ είπαμε, αρκεί που το ζήσαμε…
Το άλλο πρωί στο καθρέφτισμα της λίμνης η σκέψη πάγωσε, σαν σε μια φωτογραφία αφημένη στο παλιό άλμπουμ. Την πήραμε μαζί μας, στα μάτια μας, τα χελιδόνια κόβουν βόλτες βουτώντας στα νερά της, ακόμα οι πελεκάνοι ταΐζουν τα μικρά τους, στα ιπτάμενα διαμερίσματά τους!
Οι ερωδιοί μας κοιτούν άφοβα, οι κορμοράνοι βουτούν και χάνονται, οι βαρκάρηδες μαζεύουν τα δίχτυα και ταΐζουν τα πετεινά που κολυμπούν δίπλα τους. Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο Ερωδιός για την φιλοξενία του, τον κ. Κώστα για το δειλινό ταξίδι μας στην λίμνη, τον Λευτέρη για το αντάμωμά μας στην Βυρώνεια, την Δανάη, την Άννα για την όμορφη συνάντηση και περιποίηση στα Πορόια. Τα πουλιά που θαυμάσαμε και μας συντρόφευσαν, τα βουβάλια που περπάτησαν νωχελικά εμπρός μας και όλα όσα μας χάρισε αυτό το ταξίδι. Δεν βάλαμε τίτλους τέλους !
Όλοι μαζί ευχηθήκαμε να μην σταματήσει ο Θεός να προστατεύει αυτή την γη κι εμείς να είμαστε καλά, να την επισκεφθούμε ξανά!
Καλό μήνα και να περάσετε καλό καλοκαίρι, όπου κι αν βρεθείτε!

11 Ιουνίου 2024

Μαρία Φετοκάκη