Αποχαιρετώντας τον γλυκό Οκτώβριο

Ανήκω σε μια χώρα μικρή, ένα ακρωτήρι στην Μεσόγειο που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού της, τη θάλασσα και το φως του ήλιου, έγραψε ο Γεώργιος Σεφέρης. Μια μικρή χώρα που πλέει του πελάγου, με ψυχή, απαράμιλλο κάλλος και με τον χρόνο της μοιρασμένο σε τέσσερις ξεχωριστές, ξελογιάστρες εποχές, θα συμπλήρωνα ταπεινά.......

Μ’ ένα λαμπρό καθάριο ουρανό για σκέπη και ένα ήλιο φωτοστέφανο που ζεσταίνει κορμιά και ψυχές στο πέρασμά του, τις περισσότερες ημέρες του χρόνου.

Ότι κι αν πεις γι’ αυτή τη χώρα, ότι κι αν της προσάψεις, όπως κι αν την ονομάσεις, όσο κι αν την πληγώσεις, ο Μαΐστρος και ο Πουνέντες θα σβήσουν την θλίψη της και θα την κάνουν να χαμογελάσει και πάλι!

Μια από αυτές τις όμορφες εποχές διαβαίνουμε τώρα, τώρα που ο άρχοντας Οκτώβριος μας αποχαιρετά, δίνοντας την σκυτάλη στον τρίτο του Φθινοπώρου, τον Νοέμβριο.

Τώρα που η νύχτα μεγαλώνει αρκετά, τώρα που το λιόγερμα έρχεται πιο νωρίς και τα πρωινά ο ήλιος γέρνει στοργικά πάνω στην γη προτείνοντας της το ζεστό είναι του!

Τώρα που η βροχή ξεπλένει την σκόνη και τον ιδρώτα του καλοκαιριού, παρασύροντας τον σε βρώμικα ρυάκια και λασπωμένους δρόμους, βρέχοντας θλιβερές κι αμίλητες υπάρξεις που κουρνιάζουν σε γωνιές και πεζοδρόμια, ποτίζοντας τα ρούχα και τις ψυχές τους, με όλη την άξεστη βρωμιά του κόσμου που τις κατάντησε έτσι!

Πως μαζεύτηκε αλήθεια τόση πίκρα και τόση απομόνωση δίπλα μας;

Στην απέναντι γωνιά, κάτω από την μαρκίζα που λίγο - λίγο στάζει, κόντρα στο ξεροβόρι, ο ίδιος κάθε χρόνο καστανάς, με την ίδια τενεκεδένια φουφού του, χαράζει επιδέξια με την φαλτσέτα του μικρά και μεγάλα κάστανα, δελεάζοντας με την γλυκιά ιδιαίτερη μυρωδιά τους περαστικούς, για να αγοράσουν ένα χωνάκι ζεστά ξεροψημένα κάστανα....... Μολυβένιος ο ουρανός από τα πυκνά σύννεφα που τον σκεπάζουν, συνθέτει μια θλιμμένη εικόνα, ενώ ο βοριάς προσπαθεί ν΄ ανοίξει περάσματα στον ήλιο, που στέκεται αμήχανα πίσω τους, για να μας στείλει τις φλογερές αχτίνες του!

Ένας μικρός ανέμελος κοκκινολαίμης, ψάχνει στην σκαμμένη γη για τον πρωινό μεζέ του και μια σουσουράδα σειέται και λυγιέται στην νοτισμένη γη, περπατώντας πάνω κάτω και παρατηρώντας τα πάντα γύρω της, σαν την κουτσομπόλα της αυλής!

Τα άτακτα παμπόνηρα σπουργίτια, νοίκιασαν και πάλι τις αφημένες φωλιές των χελιδονιών και μπαινοβγαίνουν τρελά και μεθυσμένα μετά το φαγοπότι των τελευταίων κουδουνιών (μικρά όψιμα τσαμπιά) που έχουν απομείνει πάνω στην κληματαριά! Στις αυλές τα χρυσάνθεμα σε πολύχρωμες ταξιανθίες τραβούν το βλέμμα των περαστικών.

Και στις πλαγιές στο λιγοστό χώμα των βράχων, τα κυκλάμινα φύτρωσαν και στέκουν ροδαλά κι αγέρωχα το ένα δίπλα στ΄ άλλο αναζητώντας συντροφιά και ζεστασιά.

Πιο κάτω στις μοναχικές έρημες παραλίες, με σβησμένες πια τις υποσχέσεις και τις καρδιές στην αμμουδιά, οι γλάροι έχουν στήσει κουβεντολόι σαν κουτσομπόλες κυράδες. Ξαποσταίνουν για λίγο και μετά βουτάνε ξανά και ξανά για ένα ολόφρεσκο ψαρένιο μεζέ. Στις ρεματιές και στα ριζά των βουνών, τα χρυσοκίτρινα φύλλα παχύ χαλί που αναριγά σε κάθε βήμα, σε κάθε πάτημα που τα συνθλίβει......

Τα κάστανα τα σκαντζοχοίρια, ετοιμάζονται κι αυτά ν΄ αποκαλυφθούν και να βουτήξουν στο κενό, δραπετεύοντας από την αγκαθωτή φυλακή τους!

Και μετά η περιπέτειά τους ξεκινά, στο σακί ή στην φουφού ποιος ξέρει;

Στα περιβόλια οι σπόροι ρίζωσαν για τα καλά, τίναξαν τα κεφαλάκια τους και βγαίνουν σιγά-σιγά απ’ την αφάνεια. Οι ροδιές παραφορτωμένες ακουμπούν ως την γη τα βαριά κλαδιά τους και από τους σκασμένους καρπούς τους, ξεπροβάλλουν χίλια μύρια φλεγόμενα ρουμπίνια, ολόγλυκα και ζουμερά, προκαλώντας μας να τα κόψουμε και να τα γευτούμε!

Ήταν αλήθεια ο Οκτώβριος που μόλις πέρασε, ο βασιλιάς του Φθινοπώρου, ο συνετός ο γλυκός, ο άξιος, ο νοικοκύρης μήνας που κρατά κλειστή την πόρτα του στο κρύο, εμποδίζοντας τον ασπρομάλλη γέροντα να μας επισκεφθεί.

Είναι αυτός που σταματά τους ελιόχρωμους ανέμους, να τρέχουν και να σφυρίζουν ανάμεσα στα λιοστάσια και τα λιοτρίβια, μέχρι ο νιόβγαλτος χρυσαφένιος χυμός τους, να στάξει πάνω στο ζεστό ζυμωτό καρβέλι και η γεμάτη άρωμα πικρούτσικη γεύση του, να αποθεώσει την δική μας...

Μυστικός Δείπνος, σε κάθε τραπέζι φροντίδας, μόχθου και κόπου, για το πιο ιερό προϊόν της μάνας γης, το λάδι!

Τούτος ο μήνας μαζεύει κάθε χρόνο κλαδιά από δάφνες και μυρτιές, πλέκοντας ευλαβικά στεφάνια, εις ανάμνηση του ΟΧΙ που βροντοφώναξαν οι στρατιώτες παππούδες και πατεράδες μας, το 40΄πάνω στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου.

Για να ξαναγεννηθεί η θύμηση των γενναίων εκείνων χρόνων και ν’ αντηχήσει στα φαράγγια της ιστορίας ότι οι Έλληνες σε κείνο τον πόλεμο, δεν πήραν τυχαία τον τίτλο του ήρωα...

Ας μη το δούμε σαν μια επιφανειακή γιορτή η σαν μέρα παρελάσεων των παιδιών μας, ας εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο, βλέπετε τι γίνεται γύρω μας, βλέπετε πόσο εύκολα προκαλείται μια διένεξη, μια σύγκρουση, μια καταστροφή, ένας ηλεκτρονικός πόλεμος. Για τους άμυαλους, που κρατούν στα χέρια τους την μοίρα αυτού του κόσμου, όλα είναι ένα καπρίτσιο και το πάτημα ενός κουμπιού!!!!

Καλό Νοέμβριο.

10 Οκτωβρίου 2017

Φετοκάκη Μαρία