Χριστουγεννιάτικο κάλεσμα
Σκέφτηκα αυτά τα Χριστούγεννα, να στολίσω τα τρομαγμένα δάση της Β. Εύβοιας και τον θλιμμένο Κιθαιρώνα, με πολύχρωμες πλουμιστές γιρλάντες, μπάλες και εκατομμύρια φωτάκια. Να τα δω όλα να λάμπουν!
Κατάφερα να πείσω τους φτερωτούς φίλους μου, να τα στολίσουν με την πλουμιστή φορεσιά τους, στολίδια στα γυμνά κλαδιά τους και να τους τραγουδήσουν με τις γλυκές φωνούλες τους, όλα μαζί την Άγια νύχτα !
Μόνο τα λαλίστατα κοτσύφια δεν συμφώνησαν, γιατί έχουν πολλή δουλειά αυτόν τον καιρό στις ελιές. Η κουκουβάγια και ο Γκιώνης, έδωσαν υπόσχεση πως θα ξαγρυπνούν, προστατεύοντας όλους τους μικρούς χορωδούς!
Από ευγνωμοσύνη, έριξα όσους σπόρους είχα στις τσέπες μου, κάτω από τις καψαλισμένες φωλιές τους. Όπως προχωρούσα, άνοιγα μικρά περάσματα στα φρύγανα για να μπορούν να περπατούν οι κουρασμένες χελώνες, αφού ο Θεός φόρτωσε όλο το βιός τους, στην πλάτη τους!
Θαύμασα τις ακροβατικές ικανότητες των μικρών συμπαθητικών σκίουρων, αλλά σκιάστηκα μόλις έπεσε η νύχτα, ακούγοντας τις λυπημένες κραυγές των λύκων που αναζητούσαν τις χαμένες φαμίλιες τους!
Στην άλλη μεριά του βουνού, είδα δυο μικρά χαριτωμένα αλεπουδάκια να λιάζονται εμπρός από την φωλιά τους, σχεδόν κοιμισμένα……
Πίσω από μια φουντωτή κουμαριά, μόλις που ξεπροβάλλουν δυο γκρίζα όρθια αυτιά, σκέφτομαι πως ο κύριος λαγός, απολαμβάνει τη γλυκιά γεύση των καρπών της! Λιγοστά ψηλόλιγνα μανιτάρια, στη ρίζα ενός καμένου έλατου, ύψωσαν την κιτρινωπή ομπρέλα τους, για να δουν κατάματα τον ήλιο, ενώ λίγο πιο εκεί μια συστάδα κυκλάμινα στολίζουν την πλαγιά με την ροζ-μωβ πινελιά τους. Η φύση δείχνει την πρώτη της αντίδραση, έπονται κι άλλες, νομίζω σύντομα! Χάθηκε δυστυχώς το βουητό κι εκείνο το βιαστικό πήγαινε έλα των μελισσών και οι κυψέλες τους έγιναν προσάναμμα! Η πρώτη βροχή ήρθε με λυγμούς, που αντιλάλησαν στους γύρω λόφους. Το διάφανο δάκρυ της έγινε γρήγορα θολό, μόλις στάλαξε κι ακούμπησε στην μαυρισμένη γη. Ήρθε μετά κι άλλη κι άλλη και τα θολά ρυάκια έφθασαν ως την θάλασσα κι εκεί άρχισε το μοιρολόι τους! Ο χρόνος δεν μετρά πιά τα λεπτά του και οι ώρες κυλούν βουβά κι ανόρεχτα! Ο παφλασμός του νερού που κατρακυλά στα γκρέμια, έφερε τα βήματά μου κοντά σ’ ένα καθάριο βιαστικό ποτάμι.
Και ω του θαύματος, το νερό είχε ξεπλύνει την κοίτη του και χοροπηδούσε αλαφιασμένο προς τα κάτω.
Ένα κοπάδι από τρελλοκάτσικα ανεβοκατεβαίνει στα γκρέμια, μασουλώντας ότι πράσινο ξεφυτρώνει από τις σχισμές των βράχων.
Το σούρουπο στο μαντρί ο βοσκός θα τους δώσει έτοιμη τροφή.
Έφθασα κιόλας στην κορυφή, από την μία το Αιγαίο κι από την άλλη ο Ευβοϊκός. Πριν από λίγο καιρό έσμιγε το πράσινο με το γαλάζιο, τώρα το γαλάζιο συναντά την ερημιά και την θλίψη και προσδοκά την επόμενη καλύτερη μέρα! Ο αέρας χτυπά παγωμένος το πρόσωπό μου, σκύβω και μυρίζω το χώμα, η μυρωδιά του καμένου ρετσινιού καίει τον λαιμό μου και στα πόδια μου το Αιγαίο έχει αρχίσει να φουρτουνιάζει σηκώνοντας ψηλά ολόλευκά κύματα... Πείθω τον τρανό θεό της θάλασσας, τον Ποσειδώνα, ν’ αλλάξει τούτη την γη, ν’ ανοίξει με την τρίαινά του κι άλλες πηγές κι άλλα ποτάμια, να τρέξει το νερό τους να ξεπλύνει, να δροσίσει και να ξαναφυτρώσει τη ζωή σε τούτο τον τόπο!
Και τον ήλιο, πείθω και δείχνει πως μ’ ακούει, να ζεστάνει να θρέψει, ν’ αναστήσει, κάθε τι πληγωμένο! Ο χρόνος τρέχει και οφείλω ν’ ανασκουμπωθώ, οι γιορτές πλησιάζουν και όλα θα πρέπει να είναι έτοιμα. Οι μπάλες, οι γιρλάντες, τα λαμπιόνια θα πρέπει να είναι στα κλαδιά και η μουσική ν’ ακούγεται παντού...
Αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα διαφέρουν απ’ όλα τα προηγούμενα, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου, το υποσχέθηκα σε όλους όσους δεν εγκατέλειψαν αυτή την γη, το υποσχέθηκα στην φύση, ότι θα την βοηθήσω να ξαναγεννηθεί και να υπάρξει, καλύτερη από πριν…!
Την Άγια νύχτα την Χριστουγεννιάτικη, ποιος δεν το ξέρει;
Στα μέρη τούτα τα πολύπαθα κι ανήμπορα λάμπει τ’ αστέρι.
Και είναι το φως του ταπεινό, λιτό κι απέριττο
σαν μανουάλι στου Χριστού στην άδολη την φάτνη.
Κι ουράνιοι ύμνοι και ψαλμοί κι ευχές θα συνοδεύουνε
κάθε πιστό που περπατά στο μαυρισμένο μονοπάτι!
Καλά Χριστούγεννα υγεία, χαρά και ευτυχία στο σπιτικό σας !
10 Νοεμβρίου 2021
Μαρία Φετοκάκη
