Μη σταματάς να μου κρατάς το χέρι

Σου κρατούσα το τρυφερό χεράκι σφιχτά, για να στηρίξω τα πρώτα βήματά σου στην ζωή… Σ’ ένα περπάτημα ασταθές, γεμάτο λαχτάρα, να τρέξεις, να γνωρίσεις, να οργώσεις τον τόπο, την χώρα, τον κόσμο!
Χρειαζόσουν όμως, πιο πολύ από το στιβαρό χέρι μου, την τρυφερή αγκαλιά μου, για να απολαμβάνεις την αγάπη, που απλόχερα σου πρόσφερα και να νοιώθεις την ζεστή ανάσα μου, που αποκλειστικά σου είχα αφιερώσει! Ίσα–ίσα που τα πατουσάκια σου ισορροπούσαν στα κρύα πλακάκια κι εγώ στο πλάι σου, ακολουθούσα ένα - ένα τα φοβισμένα βήματά σου, χαμογελώντας!
Πέρασαν χρόνια, εκατομμύρια χιλιόμετρα, τα βήματα που έχεις διανύσει. Βήματα σταθερά, περήφανα, βήματα γοργά, αργά, σημαντικά κι ασήμαντα, χρεώθηκαν στην ζωή σου!
Με τα χεράκια σου ψηλάφισες όλα τα αντικείμενα του κόσμου μέχρι να τα γνωρίσεις και να τα κάνεις κτήμα σου…..
Μετά ήρθαν οι γνώσεις, οι μικρές κι οι μεγάλες, τα Πανεπιστημιακά έδρανα, οι εξετάσεις τα πτυχία, που μ’ έκαναν να ψηλώνω δυο τρία δάκτυλα κάθε φορά! Τώρα τα επιδέξια δάκτυλά σου όριζαν το σύμπαν, ακουμπώντας με εξωφρενική ταχύτητα, σε κινητά και υπολογιστές. Ταχυδακτυλουργική επιδεξιότητα την χαρακτήριζα……
Και μεγαλώναμε μαζί, από διαφορετικό όμως μετερίζι ο καθένας μας, αφού έπρεπε να είμαι συγχρόνως παρούσα και απούσα, στην νεαρή καθημερινότητά σου. Φροντίδα, προσπάθεια, προσδοκίες, απαιτήσεις όλα μαζί σε μια κοινή κατεύθυνση.
Και πέρασαν τα δύσκολα χρόνια στα θρανία και με όσα εφόδια είχες αποκομίσει, άρχισες να μπαίνεις στον επαγγελματικό στίβο.
Εμπρός σου μια σκάλα, που σε καλούσε όλο και πιο συχνά να την ανέβεις.
Όσο όμως ανέβαινες, τόσο σ’ έχανα, τόσο λιγόστευε ο ελεύθερος χρόνος σου. Τα μόνα σκαλοπάτια νομίζω, που ανεβήκαμε ξανά μαζί ήταν εκείνα της εκκλησίας, στον γάμο σου!
Έλαμπες δίπλα στην καλή σου κι εγώ έκλαιγα από χαρά!
Μου χάρισες εγγόνια και ξανασυστηθήκαμε μέσα απ’ αυτά.
Ο ρόλος μου βοηθητικός αλλά μου έδινε ζωή, γινόμουν και πάλι χρήσιμη!
Τα χρόνια που πέρασαν, άφησαν τ’ αποτύπωμά τους στην καρδιά και το σώμα. Οι ρυτίδες μου δεν αυλακώνουν μόνο το πρόσωπο και πιστέψτε με, είναι πιο βαθιές, όσες δεν φαίνονται.
Οι εξελίξεις τρέχουν κι εμείς στον δρόμο του μέλλοντος, γινόμαστε όλο και πιο αναλώσιμοι, όπως όλα τα παλιά αντικείμενα..
Εκτιμούμε το νέο, το φρέσκο, πέφτοντας στη παγίδα της συναισθηματικής απουσίας, από την ίδια γενιά που μας έφερε στον κόσμο.
Όλα στην ζωή παλιώνουν κι μείς χάνουμε τον έλεγχο των κινήσεών μας, γινόμαστε φιλικοί με τους πόνους μας και επιθυμούμε να καθυστερήσουν τα γηρατειά μας! Κανείς όμως δεν πέτυχε κάτι τέτοιο……
Διεκδικούμε χώρο, επιβεβαίωση, στοργή, θέλουμε τα όνειρά μας να είναι γαλήνια και να εκπέμπουν φώς, φώς αμυδρό σαν το φέγγος των αστεριών!
Επιθυμούμε την εμπλοκή των παιδιών μας στην μοναχική, μονότονη και πολλές φορές ανιαρή ζωή μας! Οι πιθανότητες είναι περίπου στο μισό….
Έρχεται μια στιγμή στη ζωή μας, που πρέπει να αναλογιστούμε τα στενά περιθώρια του μέλλοντός μας, κάνοντας την αυτοκριτική μας και να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα. Η ζωή γίνεται κάθε μέρα και δυσκολότερη, το είδωλό μας στον θαμπό καθρέφτη μας, δεν μας ικανοποιεί όπως άλλοτε, αλλά αυτή είναι για όλους η φυσική πορεία της ζωής.
Κι όταν η πορεία είναι ομαλή, χωρίς πόνο και κενά μνήμης, η εικόνα μας αργεί να θαμπώσει, αντίθετα όταν αποχωρήσει η μνήμη, το αποτέλεσμα τρομάζει. Και τότε χρειάζεται να είσαι δυνατός παιδί μου!
Και ίσως, θα πρέπει να θυμηθείς, να συνειδητοποιήσεις, ότι η ψυχική και συναισθηματική παρουσία σου, είναι αυτή που χρειάζεται.
Και ήρεμα να αποφασίσεις, αν μπορείς να δώσεις κάτι απ’ όλα αυτά που πήρες τόσα χρόνια, από εκείνη που στήριξε τα πρώτα σου βήματα.
Σαν μάνα, θα ήθελα να μην πάψεις να μου κρατάς το χέρι και να θυμάσαι μόνο αυτά που σε άγγιξαν, στη διάρκεια της ζωή μας. Γιατί ειλικρινά:
-Δεν θα ήθελα ποτέ να γίνω εγώ το παιδί κι εσύ ο γονιός μου!
Αυτά όμως δεν τα γνωρίζει κανείς και γιατί όχι, τα γηρατειά μπορεί να είναι απελευθερωτικά και ανάλαφρα, όπως τα είχαμε κάποτε ονειρευτεί!
Δεν θα ήθελα αυτό το κείμενο να σας καταθλίψει, αντιθέτως θα ήθελα να σας θυμίσει, πόσο γρήγορα έρχονται και φεύγουν τα χρόνια για όλους μας!
Τα παιδιά μας χαίρονται να μας βλέπουν δραστήριες, δημιουργικές, χαρούμενες κι ευτυχισμένες, ας τους κάνουμε αυτή την χάρη!!!!
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες, με την ευχή να μην στερηθούν ποτέ το τρυφερό χάδι των παιδιών τους !

11 Απριλίου 2023

Μαρία Φετοκάκη